هنوز معتقدم خدا نگاهم می کنه ...

هیچ اصراری نکرده بود که بهش بگم چمه ... 

منم ساکت بودم ، دیدم حرفایی که چند ماهه تو ذهنمه باید از دلم خارج شه ... 

براش نوشتم می دونی ؟ من همیشه فکر می کردم خدا هوای منو بیشتر داره ، منی که هرگز برای هیچ کاری -واقعا هیچ کاااری- از کسی نخواستم سفارشمو کنه ، هرگز از نیمچه اعتبار پدرم ، دوستانش ، هیچ استفاده ای نکردم ... 

ولی یه جایی معادلات ذهنیم به هم ریخت ، دیدم اینطورام نیست. نه اینکه خدا نگاهم نکنه ... نه اتفاقا نگاهم می کنه . هیچ جای زندگی برام کم نذاشته ، ولی دلیلی هم نمی بینه که من رو جدا کنه از اونی که برای آب خوردنش هم از اعتبار پدرش استفاده کرده ... 

+ باید بگم من هرگز هیچ تلاشی برای شاغل شدنم نکردم ، پس طبیعیه که شاکی هم نباشم . کار در خونمو نمی زنه و من اینو میفهمم ... 

+ خجالت آوره ، اما با خدا بعد از چند سال صحبت کردم ، بهش گفتم یادته اون روز به همین فلانی گفتم من بدون هیچ اسمی از بابام میرم جایی و شاغل میشم ؟! چون خدای من روزیمو مقدر کرده ، بدون هیچ حساب و کتابی ، بدون نگاه کردن به اسم بابام ،اما این روزا در کمال شرمندگی و دل شکستگی حس می کنم اشتباه می کردم . تمام . 

+ ماجرای حال بدم بیشتر برمی گرده به همین موضوع ، خدا رو شکر ندار نیستم و هنوز به پول تو جیبیم!!! قانعم . اما یه جایی هرکسی تموم میشه ... طاقتش تموم میشه و اون روز من انگار خیلی نزدیکه . 

+ احتمالا کامنت های این پست بی پاسخ رها میشن . پیشاپیش از همدردی و حرفهاتون ممنونم .