عاقل بودنم رو دوست دارم .

یه دوستی نوشته بود برای دیدن دوست دخترش تو هر زمان و مکانی آزاد نیست و بیشتر ملاقات هاشون تو ماشین اتفاق میفته و همین. پرتم کرد به گذشته و معذوریاتم ... کسی محدودم نمی کرد آنچنان. خودم بودم که اهل بیرون رفتن با آقایون نبودم . 

دوستی می خواست برای دوس دخترش هدیه بخره ، چند تا ساعت سواچ نشونم داد که بگم کدوم برای یه خانم هم سن و سالم مناسب تره . یهو یاد گذشته ها افتادم که چقدر هیجان انگیز بود گرفتن کادو و دادن کادو های یواشکی ... 

اون روزا همش برام عذاب بود البته ، اما حالا با تمام وجود دلم برای حسای هیجان انگیز اول جوونی تنگ شده .

برای چند لحظه احساس کردم دلم می خواد یه پارتنر عاشق دوست داشتنی داشته باشم . به دقیقه نکشید که پشیمون شدم و روح مگی عاقل برگشت به کالبدم ... 

+ چندین ساله دلم ساعت سواچ می خواد. هرگز نشد که بخرم ... نمی دونم چرا ، یه روزی خودم برای خودم یکیشو می خرم!

+ نمی دونم این پاییز لعنتی چی داره که هی وسوسه م می کنه برای اتفاقای عاشقانه ی یواشکی!

+ باید یادم بمونه که پاییز همیشه موندگار نیست ، نمیشه با عوض شدن فصل کسی رو گذاشت کنار... پس همون به که خودم باشم و خودم ...