دردونه ی من ...

فردا آخرین روزیه که من جای مامانت لباس هاتو مرتب می کنم ... وقتی از مدرسه بر می گردی میام به استقبالت ... 

دیگه از برنج بی نمک مگی خبری نیست ، دیگه لازم نیست ماکارونی شور بخوری و بگی خوشمزه ست ... 

دیگه با هم قهر نمی کنیم سر گوش نکردن حرفهام ، دیگه لازم نیست دعوات کنم ، دیگه لازم نیست تنبیهت کنم ... دیگه تو دست و پام نمی پیچی که بذارم خودت آشپزی کنی ... 

از حالا من دوباره میشم خواهر کوچیکه ت که مثل همیشه دوتایی حرفای خنده دار می زنیم و با هم می خندیم ... من دوباره میشم همون مگِ هم بازی ... 

ازت ممنونم که منو هرچند کوتاه به عنوان بزرگترت توی خونه پذیرفتی... ازت ممنونم که مسئول تر از همیشه بودی تو این یک ماه و یک روز ... ازت ممنونم که هرشب درها رو چک کردی که قفل باشه ، چون ما تو آپارتمانمون تنهای تنها بودیم . 

ازت ممنونم که بهم فرصت با هم بودنمون رو دادی و ممنونم برای تک تک لحظه های دوتاییمون ...شبایی که دوتایی خوابیدیم و خاطره برای هم گفتیم  . در کنار همه ی این لحظه های خوب یادم می مونه که سرت داد زدم . یادم می مونه که دلت لرزید ... یادم می مونه که بعدش اومدم تو اتاق و گریه کردم . 

تو خیلی کوچولوتر و مردتر از باور من بودی  ... ممنونم که  منو بخشیدی ...

+ هانی من ، داره روز به روز مرد تر میشه. اون روزی که گفتی می خوام موهامو بلند کنم ببینم کی جرات داره بهم حرف بزنه تو مدرسه ... در ظاهر دعوات کردم و در باطن ذوق کردم برای بزرگ شدنت... گرچه موهای نازت رو علیرغم میل باطنیت کوتاه کردی . اما جالب بود برام اولین نشونه های نوجوونیت !

+ برای تو که عاشق دریایی ...اون هم تو سرما ... عکس از آرشیو سال 90