برای ثبت لحظه های بدم ، میون روزهام ...

همش که نباید از غم و اندوه گفت . اگه اشک و آه و ناله رو کنار بذارم می تونم تجربه های خوشم از تهرانگردی رو باهاتون به اشتراک بذارم :) 

جریان زندگی تو این شهر بزرگ ، عجیب دوس داشتنیه . این اولین و آخرین نظر من درباره ی تهرانه... 

و البته برای من دلگیر بود دیدن اون همه بنز و بی ام و و پورش ... در کنار پرایدهای کار راه بنداز ! برای منی که تو شهر خودم دستم به دهنم میرسه و یه زندگی نرمال حتی رو به بالا دارم ، ناراحت کننده بود دیدن اون همه تفاوت ... تو شهر کوچیک ما کمتر دیده میشه این فاصله ها :) 

روز اول موزه ی زمان و رستوران دوس داشتنی اونجا رو تجربه کردیم . خانومای کادر رستوران بی حجاب بودن و کاملا آزاد و سیگار می کشیدن . برای من دیدن چنین صحنه ای واقعا عجیب بود ! ناهار خوشمزه ای بود ...روز اول دلشوره داشتیم و نمی دونستیم چرا...فردا صبح زود پاشدیم و بعد از خوردن صبحونه رفتیم سمت کاخ سعد آباد ! حالم حسابی خوب بود و شارژ بودم ، هوا گرم بود ، شوهر عمه اصرار داشت بمونیم که عکس بگیره و برای مامان بابا بفرسته ، ما خانوادگی اهل ایستادن و عکس گرفتن نیستیم ، اما بخاطر مامان که هی از دلتنگیش میگفت گفتیم عکس بگیریم بدونن خوشیم ، جلوی موزه ی نقاشی های استاد فرشچیان بودیم که خواهرم گوشیشو در آورد و آخرین خبر رو خوند. خبر از حادثه ی منا داشت. ما که تا دیشبش راحت با مامان و بابا تماس می گرفتیم ، دیگه تماس امکان پذیر نبود. دلشوره ، ترس وحشت و تصور یتیم شدن همش در لحظه به جونم افتاد . نشستم رو چمنا و شروع کردم به اشک ریختن ، تک تکمون پر از ترس بودیم و موبایلامون یک ریز زنگ می خورد . اولین نفر زن عموم بود ، سرش داد زدم ، گفتم بی خبریم از مامان و بابا ... اگر نزدیکم بود حاضر بودم بهش کشیده بزنم بخاطر حرفای مزخرفش و گریه هاش... انسان ها چقدر احمقن که حال بچه ی یک مسافرو نمیفهمن ، فقط میگفت چرا زنگ نزدید و می خواست سر دربیاره کجاییم و داشت ماجرای خونین رو که از اخبار شنیده برام وصف می کرد!!! خدا ببخشتش ... نیم ساعت طول کشید تا تونستیم با پدرم ارتباط بگیریم از طریق ایمو ، گفت خوبیم سالمیم عیدتونم مبارک. صدای همیشه خندون پشت تلفنش دلم رو آروم کرد ، لرزیدم ، قسمش دادم بره سمت چادر مامان اینا ، گفت الان با مادرتون بودم . اشک ریختیم گفتیم این خبرا چیه و گفت چیزی نبوده مردم مجروح شدن آمبولانس اومده ولی ما خوبیم ... به اخبار توجه نکنید چرا اخبارو دیدین ؟! و گفت همه چیز امن و امانه و اخبارو باور نکنیم. بچه های دو ساله ش رو خر کرد ! ما هم خوشحال که گویا چیزی نبوده ، نگو که 22 نفر از همسایه های آشناشون کشته شدن ، نگو که چندین خانوم از دوستای مادرم بی همسر شدن ... نگو که نزدیک بود مامان و بابام رو از دست بدم و بهمون نمیگفتن . وسط انجام اعمالشون بودن که با اون اتفاق برگشتن به چادرا و اجازه ی خروج بهشون داده نشد . از اون لحظه بود که سیل تماس ها جاری شد. موبایل من خواهر و برادرم ، از اون طرف عمه و شوهر عمه م مدام زنگ می خورد. خسته کننده بود واقعا.... انرژی ازمون گرفت. هربار هررر تماسی باهامون گرفته میشد فکر می کردیم انفجاری چیزی شده ! ماجرای جدیدی پیش اومده و از هرکسی می پرسیدم منظورتون واقعه ی صبحه ؟! می گفتن نه همین نیم ساعت پیش (بی شعورا اخبارو دیر شنیده بودن!) من هیچ ابایی ندارم از فحاشی به آدم های بی فکر...سفرمون به گند کشیده شد دوباره و فکر کردیم چیزی شده تا شد دوباره تماس بگیریم . 

فهمیدیم خبر جدیدی نیست و همون اتفاق رو اخبار نشون میده و مردم فکر می کنن مال نیم ساعت پیش بوده!!! تک تک تماس می گرفتن می گفتن شما کجااایین ؟! (به کسی نگفته بودیم تهرانیم و گویا کلی مهمون سرزده رو به خونه هاشون برگردونده بودیم!آخیش! حقشون بود:|) خلاصه دوم مهرمون یه روز فاجعه بود . 

شبش هم بلیت کنسرت داشتیم ...