نترس از هجوم حضورم ، چیزی جز تنهایی با من نیست .

سری دوم اشک ریزان که میشه 3 تا عکس یادگاری از اشک ریختنم می گیرم ، که یادم باشه حس و حال امشبم رو ... پشت نویسیش می کنم ، دلتنگی برای زندگی !

اشک هامو پاک می کنم ، مانتوی بیرونمو که دز آوردم انرژی نداشتم چیزی تنم کنم ، پتوی بنفشمو کشیدم دورم ...

آروم بلند میشم و با پتوی دورم خودمو می رسونم کنار پنجره ی اتاق ...

با چشمام دنبال ماه می گردم ، نیست ، نیست ... خودمو پرت می کنم روی تخت و میگم خدایا ؟ هنوزم تاوون ؟ اشتباه من انقدر بزرگ بود که تا آخر عمر براش تاوون بدم ؟

آروم تر میشم ... گرممه ... اتاقم خنکه و من گرممه ... انرژی ندارم بلند شم از تختم و لباس خنکی تنم کنم . پتو رو سفت دور خودم پیچیدم ، انگار که کسی تو اتاقم هست که نمی خوام حجابم کنار بره ...

خودمو می کشم و چادر نمازم رو که تو سجاده پایین تختم باز هست، بر می دارم ... پتوی بادمجونیمو رها می کنم و چادر نمازم با گل های نارنجی میشه حجابم ... و انگار این چادر انرژی مثبتی داره که کمتر پیش میاد دورم بپیچمش و آروم نشم ...

آرامش امشبم رو ، مدیون گل های نارنجی ، مدیون چادر نمازیم که شاید خیلی کم باهاش نمازهای درست درمون خوندم ، چادر نمازمو می بوسم و به خدا میگم که اگه هیچ کی تو دنیا دوستم نداره ، تو دوستم داشته باش...با همه ی بدی هام دوستم داشته باش ...

خودمو مچاله می کنم و آهنگ مرسدس مانی رهنما رو پلی می کنم و همراهیش می کنم ... با صدای خش دار مگهانانه ... می خونم و این پست رو ، این لحظه ها رو ثبت می کنم ...