خنکای صبح

چشم هاتو باز می کنی ، کش و قوسی به بدنت میدی ، پتوی بادمجونی نرمت رو ، روی تنت می کشی و با یک صدای اوم مچاله میشی تو خودت ...

با یک چشم باز و یک چشم بسته جوری که مبادا خواب از چشمات بپره کورمال کورمال دنبال گوشی عزیزت می گردی ... طفلی خاموش شده !

گوشی رو رها می کنی یک گوشه ی تخت و چشماتو دوباره می بندی و این بار پتوی نرمت رو تا روی سرت می کشی و تا نزدیک های ظهر مهمون نارنجی عزیزت میشی ...

خنکای نسیم فروردین بی وقفه صورتت رو نوازش می کنه و تشویقت می کنه به ادامه ی خواب ... دم دمای ظهر از شدت باد و صدای پرنده ها بیدار میشی و پرده رو کنار میزنی ... نفس عمیق می کشی و یک صبح فروردینی دیگه رو آغاز می کنی بی اینکه به هیچ چیز فکر کنی ...صورتت رو می شوری ، چای رو گرم می کنی بدون توجه به اینکه ظهر شده و وقت صبحونه نیست ، مربای توت فرنگیت رو در میاری و روی نون تست می مالی و چشم هاتو می بندی و از طعم بی نظیر مربای توت و نون تست لذت می بری .

بر می گردی گوشیت رو به زندگی دوباره دعوت می کنی و بیدارش می کنی ، اس ام اس های دوستات رو می خونی و مثل اکثر اوقات بی جواب رهاشون می کنی تا سر فرصت جواب بدی ...

خودت رو روی مبل پرتاب می کنی و کتاب رمانت رو تو دستات میگیری و مستندی درباره ی بابک بیات می بینی ، دوست ترش می داری و بعد تموم شدنش سلانه سلانه میری تو روشویی وضو می گیری و به خودت نگاه می کنی و نگاه می کنی و نگاه می کنی ... لبخند میزنی و یک نماز حال خوب کن رو تجربه می کنی و فکر می کنی چی شد که اینجوری شد ...؟

× و من امروز عجیب آرومم ...