26 بهمن ! اولین قرار وبلاگی

26 بهمن یه روز معمولی بود ... یه روز خیلی معمولی که می شد غروبش از دلگیر ترین غروب های عمرم باشه ... 

صبحش رفتم دانشگاه و ظهرش ملاقاتی داشتم با یکی از دوستانم و تا جا داشت حرف زدیم و حرف زدیم اونقدر که نفهمیدم زمان چطور گذشت و از گذشته هامم حرف زدیم ، از آینده حتی! بد ترین قسمتش مرور روزای فعلی و حال بود که نه من می خواستم اینجوری شه ، نه دوستم و حالا اینجوری شده ... معمولاً بعد از یادآوری گذشته ها و دوباره تو فشار قرار دادنِ خودم برای تصمیم گیری درباره ی آینده ، حالم خیلی خوش نیست و دیروز می شد یکی از ناخوووش ترین روزهام باشه که عجیب خدا ، خدای عزیزم با همکاری فرشته ی چوپان! به کمکم اومد و نذاشت حتی یک قطره اشک تو چشمام بشینه نذاشت به زشتی این روزام فکر کنم و فقط خوب بودم و خوب و خوووب ... 

همش یک ساعت مونده به قرار : 

تو ماشین با دوست قدیمی نشسته بودیم حرف می زدیم و خاطرات قدیمی رو مرور می کردیم که یک باره فهمیدم سویچم نیست! هر چقدر گشتیم نبود که نبود و همون لحظه من بغض کرده بودم که وای!!! چطور باید به چوپون برسم ؟! از اونور مثانه ی عزیز بهم فشار آورده بود ، دوست قدیمی رسوندم دم در دانشگاه و با تیپ کاملاً نا مناسب رفتم داخل و هیچچچ کس نبود که جرااات کنه به مگی بگه لباست نا مناسبه:| ! رفتم دستشویی و به مامانم هرچی زنگ زدم جواب نداد می خواستم بگم برام سوییچ دوم و بیاره دانشگاه ! زنگ زدم به دوست قدیمی که پیدا نشد ؟! گفت نه مگی حتماً تو جیب بارونیته ! یا تو کیفت هر چی گشتم نبود که نبود ! یهو گفت پیدااا شددد!!! رفتم تو ماشین و هر چی گفتم کجا بود نمی گفت و سوییچم نمی داد ... گفت مشتلق می خوام و گفتم مشتلق همین لحظه ست که میشد پیشت نباشم و هستم :| رضایت داد و گفت سوییچ تو جعبه ی دستمال کاغذی خالیش بود که قرار بود راهی سطل آشغال شه :| همون لحظه یادم اومد که سوییچمو به سختی کرده بودم اون تو :))) و خیلی خوشحااال از پیدا شدن سوییچ نشستیم به حرف زدن ادامه دادیم :| حالا من نماز نخوندم ، ماشینم بنزین نداره و ناهارم نخوردم !!! ساعت 4.20 دقیقه رسیدم خونه ماشین و دادم برام بنزین بزنه آقای و. خودمم نماز خوندم و یه چیزی خوردم و حاضر شدم (مقنعه رو با شال عوض کردم) ! 

ماشین رو تحویل گرفتم و رفتم ... مدام با ساعت نگاه می کردم و هی عرق شرم بر پیشانیم نشسته و بر هیجاناتم می افزود ... تا جایی که می شد گاز دادم و بالاخره جای پارک پیدا کردم !

به رسم همیشگی مسیر رو بدو بدو طی کردم و رسیدم به آسانسور ... قلبم تند تند نمی زد و کاملاً خونسرد بودم...:))

براتون بگم که دیروز هر کاری می کردم به صفحه وبلاگم دسترسی نداشتم تا یک ساعت قبل از قرار ... 

و بخاطر حفظ هیجانات کار هیچ شماره ای هم به چوپون نداده بودم و ایشون هم شماره ای نذاشته بود برام !!! 

ورود کردم به کافه و دیگه خوش خوشانم بود ! چند لحظه کاملاً منگ بودم و آقای کافه چی! گفتن هرجایی دوست دارین بشینین ... 

و با چهره ی علامت سوال من که مواجه شدن پرسیدن شما از دوستان چوپان هستید ؟! ایشون اونجا نشستن ... و اشاره به کنج ترین نقطه ی ممکن کردن ... رفتم و دیدم یک دختر واقعی! محو شده به افق و نا امید و امیدوار به دور دست ها چشم دوخته ... افق رو ببینید : )

و از اینجا ... ترجیح می دم که ادامه رو با خانم چوپان داشته باشیم !

+ چوپون ، امروز رفیق قدیمی گفت یک ربع منتظر گذاشتن یعنی هیچی برای مگی ! و یادآوری کرد 40 دقیقه منتظرم می مونده اون روزا ...