بگو با من چقدر راه مانده تا جاده ...

لمیده ام تو ماشین ... به رستوران های بغل به بعل م نگاه می کنم ... چشمامو ریز می کنم و به دور دورا نگاه می کنم ...

دور دورایی که دیده نمیشه ... لبخند عمیقی که خاص خودمه رو لبام نشسته... مثل همیشه مست و بی غم میزنم ... با همین چهره ی بی غم مصرانه منتظرم به آخر جاده برسم ...

و این داستان زندگیه منه ... از راه لذت می برم و در همون حال هنوز امیدی ته دلم میگه که یه جایی ، او با چمدونش منتظرمه ...

و یه حسی میگه که من یه جایی که خسته ی راهم بهش پناه می برم ...

× به قول خودش من به امیدهای واهی زنده ام ... مسخره ت می کردم که بی خود امید داشتی و حالا خودم ...

× این جاده منو می بره به روزای بی او بودنم ، روزهایی که غمامو تو همین جاده جا گذاشتم ... من هرگز خوبی های دوستم رو فراموش نمی کنم ... : ) شکرت برای گذروندن اون روزا ...

× جاده ی رشت به انزلی ... برای من یعنی راستین ... یعنی جایی که بابابزرگ 40 ساله م آروم گرفته ... یعنی عمه ای که تخم مرغ عید برام رنگ می کنه ... یعنی پسر عمه ی قطع نخاع شده ی عزیزم ... یعنی عیدی های جور واجور ... یعنی مهمونی های رنگی رنگی ... یعنی کسایی که از ته دل دوستمون دارن ... انزلی یعنی فوتبال ! یعنی پسرای گرم کن پوش مارک دار ! یعنی گرون ترین های آدیداس و نایک تو پاهاشون ...

انزلی یعنی یه بخشی از خاطرات گذشته و حال من ... : )