براتون بنویسم از زندگی شخصی‌م... 

از پسر...

از روزای معمولی زندگی...

از روزایی که من تا ۹شب سر‌کارم و عملا وقتی برای دیدنش ندارم، از طرفی هم سعی می‌کنم رعایت کنم و تا حد‌امکان از خونه خارج نشم.

از روزایی که اون سعی می‌کنه از نظر روحی بهم کمک کنه که تاب بیارم روزای پرفشار کاریم رو...

از پنهون نگه داشتن رابطه‌مون... از یواشکی بودنمون همچنان

از خودم و بلاتکلیف بودنم... از این همه سردرگمی و از این همه ترس برای انتخاب...

خیلی خجالت‌آوره ولی با خودم فکر می‌کنم من از انتخاب اون سینک پشیمون شدم، از کجا معلوم از انتخاب پسر پشیمون نشم؟ 

هاه، من همچین آدمی‌ام

  بالاخره کلید خونه‌ش رو تحویل گرفت، بعد چند روز امروز رفتیم و خونه رو دیدیم، چشم خونه به جمالمون روشن شد.

در مورد خونه؟ قرار بود اینجا رو بفروشه و یه ماشین بهتر و یه خونه کوچیکتر بخره، یا با پولش یه کار جدید شروع کنه، اما وقتی آخرای کار بود مطمین بودم این کار رو نمی‌کنه... کدوم آدمی دلش میاد خونه‌ش رو بفروشه و تبدیلش کنه به خونه‌ی کوچیکتر؟ خلاصه نشد دیگه، نظر من فرق داشت با نظرش

من بلد نبودم جهت بدم به تصمیم پسر و الانم خوشحالم از خوشحالیش واقعا... از خونه‌ای که الان بهش این همه حس داره، با اینکه میگه اصلا مثل خونه‌ی ایده‌آلش نشده... ولی می‌فهمم که چقدر دوسش داره