ادامه ى یواشکى:|

ابتداى این جریان بگم قرار نیست اتفاقى بین ما بیفته و فقط یه اتفاق هیجانى و عجیب بوده، که دلم خواسته بود براتون تعریف کنم(چون اون هم عین شما یه آدم مجازی بود و اینجورى بگم که ممکنه این اتفاق برای هر کدوم ازشما و من بیفته، مثلا یه جای بی ربطی به هم بر بخوریم و بعد معلوم شه من مگیِ مگلاگ هستم و شما فلانى...)

خب، خب...

توجه داشته باشید که ما تو این مدت یک و نیم ساله از هم کاملا بی خبر بودیم و توجه تر داشته باشید که همدیگرو هم جایی ندیده بودیم. آخرین مکالمه اى که با هم داشتیم باعث کدورت بینمون شده بود!(باورتون میشه؟!همینطور مجازى صرفا به این دلیل که ایشون یه چیزی نوشته بود درباره ى استفاده از همون دستگاه که من احساس خوبى نگرفته بودم و نوشته بودم ممنون از راهنماییتون، خداحافظ) مایل نبودم بحث با یه غریبه کشدار شه... 

از اونجایی که بحثمون شده بود، وقتى به خدماتشون نیاز داشتم قصد کردم ناشناس برم و تازه اگر هم کدورتى نبود خودم رو معرفى نمى کردم، همونطور که استاد اصلیم اصلا نمیدونه چند سال کارمند بابا بوده و دکتر چ! نمیدونه با بابام سالها دوست بوده و هم کلاس حتى... و استاد ط نمیدونه بابام شاگرد اول کلاسش بوده، بله من آدم معرفی بکنی نیستم، که اگه بودم کارام این همه به هم گره نمى خورد. 

تماس گرفتم با ادارى دفترشون و پرسیدم عصر ها مدیر واحد هست یا نه(اوشون مدیر اون واحد بودن) اطلاع دادن بله هستن و من سه روز بعدش عصر که کارم سبک تر بود بى خبر راهى شدم. با بسته ى شکلات که تو کیفم بود و مردد بودم بدم یا نه(از اونجایى که روز معلم بود و ایشون و همکاراشون تو اون واحد استاد هستن) و ساختمون تازه راه افتاده و بخش اداری بهم گفته بود هنوز نمیشه بیاید براى ملاقات و اینجا به هم ریخته ست و بعد رفته بود از خود مدیر واحد پرسیده بود کسی میتونه برای مشاوره بیاد؟ چون عجله داره؟ 

و ایشون اجازه داده بودن مزاحمشون شم و اینجورى بود که دست خالی رفتن به نظرم عیب اومده بود. بخش ادارى بهم یه فرم مشاوره دادن و پر کردم و رفتم داخل، مشاوره انجام شد و هر دو بسیار جدى و رسمی حرفهامون رو زدیم و قرار شد ما از خدماتشون استفاده کنیم. با خودم فکر کردم من چقدر این آدم رو سبک و بیکار میدیدم و حالا که رو به روشم چقدر متفاوته از تصورم... و البته من این مدل آدمای خشک رو راحت تر براى کار مى پذیرم، جدی تر کار می کنن و به خانوم ها احساس ضعف نمیدن

به ذهنم رسید خودم رو معرفى کنم و یه معذرت خواهى کنم بابت قطع کردن حرفشون اون روز و بابت اینکه تو این اوضاع به هم ریخته ى اسباب کشى برام وقت گذاشتن، اما خجالت کشیدم و چیزى نگفتم. وقتى ازشون خداحافظى کردم و داشتم در رو پشتم می بستم یهو گفتم راستى! روزتون مبارک و شکلات رو روى میز گذاشتم. 

آب دهنشو قورت داد و اومد یه چیزى بگه که حرفشو خورد و فقط گفت واقعا احتیاجی به این کار نبود و ایستاد پشت میزش و مقدار قابل توجهی خم شد و مثلا تعظیم کرد. منم گفتم ناقابله و در رو بستم درحالیکه فهمیده بودم می خواد یه چیزى بگه... 

گذشت و گذشت، تا همین چند روز پیش!

.....