باز مرا تا به کجا می کشی؟

5صبح باز خواب از سرم پرید...

دارم فکر می کنم چه حس جالبیه که دوستای تهرانیم از نزدیکیهام کم کم هفته ی کاریشون رو شروع می کنن، حس خوبی دارم به این نزدیکی به خیلی ها... 

+ دیروز چند جا رفتیم، یکیش امامزاده صالح بود، گرچه شلوغ و آلوده بود اون هم برای من رشتی خاک ندیده و خاک نخورده، اما حس خوبی داشتم. اینکه فکر می کردم یه روزی ممکنه خیلی هاتون اینجا بوده باشین...

امامزاده که بودم، واقعا مونده بودم دقیقا چه دعایی کنم و اینقدر فکر کردم به اینکه چه دعایی کنم، وقت تموم شد و زمان رفتن رسیده بود. وقتی بر میگشتم تند تند با فاصله از خونواده یه خانمی اومد و نمک گذاشت تو دستم... من رسم نمک نذر کردن و از دوست تهرانیم دیده بودم، اما تو رشت کمتر دیدم-حقیقتا ندیدم- کسی بسته های نمک نذری بده، و اینکه اون بین بدون اینکه قصد داشته باشم نذری بگیرم کسی بیاد و وسط جمعیت بذاردش تو دستم حس خوبی بهم داد. 

داشتیم از خیابونی رد می شدیم، رستورانی رو دیدم که کسی ازش حرف زده بود برام...

به بابا گفته بودم بابا من از پل کردستان اونی که روبروی پژوهشگاه علوم انسانیه حس خوبی می گیرم. اون وقت دیروز عصر قبل رفتن بیرون از هتل در حالیکه لیوان چای دستش بود و تو تراس ایستاده بود و تو فکر بود یهو بهم گفت مرمر می خوای تا اون ور بریم یه سر؟ سمت کردستان که بری رو اون پل؟ منم شوکه و سردرگم گفتم معلومه که نه! اونقدرا هم خوشم نمیاد بابا...

چطور یادش مونده بود اصلا؟