که یادم باشه چند نفس عمیق و خندیدن ادامه‌دار و بی‌دلیل، معجزه می‌کنن

از پله‌های کلینیک که پایین میایم من بنا میذارم که بخندم، که الکی بخندم و بخندونمش... به پرستاری که بد آمپولش رو زده بخندم، به ماشینی که سر کوچه بی‌هیچ دلیلی خاموش شد بخندم، به لنگیدنش بعد از تزریق بخندم، به این بخندم که اعتقاد داره بعد بستنی باید ماالشعیر خورد که بشوره ببره، بخندم که یادمون بره امروز روز بدبیاری‌های پشت هم بوده براش، میخندم و از خنده‌ی من اونم نیشش باز میشه، حیفه تموم شه امشب بدون هیچ عکسی، گوشیمو در میارم و عکس از اولین آمپول زدن مشترک!‌مون می‌گیریم.

پسر اینم شد یه اولین دیگه... 

خندان و شادان چنان که اگر آینده‌ی مشترکی باشه ببینیمش و فکر کنم امشب یکی از بهترین شب‌های عمرمون بوده...