سر در گمی

از روز‌های اول رابطه احتمالا مشخص بود تفاوت‌مون توی این زمینه ولی ما آدما دیر می‌پذیریم یا شاید دوست نداریم خیلی چیزها رو باور کنیم. 

پسر به قول خودش ایده‌آل گراست و این حسابی کار دستمون داده، اینو روشن کنم که همچنان تو مرحله‌ی دوستی هستیم و رابطه‌ به سمت جدی شدن نرفته... حدود یک سال پیش با هزار جور بالا و پایین کردن تونست یه خونه پیش‌خرید کنه که از دارائی و توانش بزرگ‌تر بود و من اینو می‌دیدم و حرصم گرفته بود. ازش می‌پرسیدم چجوری می‌خوای برسونی نهایتا و اونم میگفت حالا خدا بزرگه و من هر روز بیش از قبل تحت فشار بودم اما دیگه یاد گرفته بودم یادآوری نکنم... من آدم بلندپروازی نیستم، یا شاید هستم ولی منطقی به مسائل نگاه می‌کنم. بلندپروازی پسر مشابه بابامه البته کمی منظقی‌تر از بابا، انتخاب‌هاش برای منی که هیچ‌وقت خیلی ریسک رو دوس نداشتم نگران کننده‌ست. 

حالا اون خونه‌ی پیش‌خرید کرده به مرحله‌ی آشپزخونه رسیده و پسر از اول تصمیمش این بود آشپزخونه رو خودش با هزینه جدا طراحی و اجرا کنه. که ای‌کاش این کارو نمی‌کرد، بهش گفتم چرا می‌خوای خودت‌رو اذیت کنی؟ شاید اینجا رو فروختی یا اجاره دادی که در جوابم گفت اینجوری بهتر و زودتر می‌فروشم خونه رو خب...

حالا اما فکر می‌کنم یک هفته‌ست نقشه‌ی آشپزخونه روزی ۲ بار عوض میشه و هربار هم با من هماهنگ می‌کنه که چیز خوبی از آب در بیاد و فقط خدا می‌دونه من چقدر نگران و کلافه‌م از این رفتارش... واقعا میشه همه‌ی زندگی رو اینجوری با وسواس پیش برد؟

+ احساس می‌کنم تو هر زمینه‌ای بتونم که تقریبا هم تونستم تو این مورد باهاش به مشکل بر می‌خورم:(