آشنایی پس از مرگ

امروز به اندازه‌ی یه دنیا سورپرایز شدم، باید برای انجام یه کار اداری کارگاه رو ول می‌کردم و میرفتم، بهش اطلاع دادم و گفت همراهیم می‌کنه(شاید مثبت ترین ویژگیش همین همراه بودنش باشه) گفت الان نمیرسه و ۱۵دقیقه دیگه اینجاست(اینجا دو تا نکنه رو احتمالا فهمیدین یک اینکه خونه‌هامون از هم دور نیست! دو اینکه صبح سر کار نرفته بود و خونه بود:دی) چند دقیقه بعد سر کوچه منتظرم بود. وقتی سوار ماشین میشدم چشمم به چند تا کتاب رو صندلی عقب ماشین افتاد و پرسیدم اونجا چین؟

گفت برای من آورده، نمی‌دونم بگم چه احساسی داشتم، وقتی کتابارو ورق میزدم و می‌دونستم اینا سالها پیش چیزی حدود ۴۰سال پیش تو انگلیس چاپ شدن و توسط عموی مرحومش خریداری و خونده شدن... چقدر دوس داشتم بیشتر از صاحب این کتابا بدونم.

 چند وقت پیش هم یه نامه از عمو نشونم داد که ریجکت شده بود و به خونه برگشته بود، درست از همون روز احساسم به عموش شکل گرفت و فکر می‌کنم این اولین آدم غیر زنده‌ای باشه که بعد مرگش شناختمش و اینقدر احساس نزدیکی بهش می‌کنم. چندین بار قبل خواسته بودم ازش بخوام که بریم خونه‌ی عمو‌ش و کتابخونه‌ش رو ببینیم. اما به نظرم از چند نظر خواسته‌ی بی‌شرمانه‌ای بود. 

خلاصه امشب من چندین مهمون مهربون خارجی تو کتابخونه‌م دارم. اول یکیشون امضا شده و اسم عمو زیر امضاست، تاریخ خورده ژوئن سال ۱۹۸۷...

یعنی اون روز بعد خریدن این کتاب چه حسی داشت؟