پاگشا... بدون دعوت!

نیلو اخرین دوست مجردم از دوران دانشجویى متاهل شد...

امروز با شوهرش دیدمش، اومدن دیدنم و برام گل آوردن جهت آشنایى با مقادیری کتاب... واقعا اشتباه مى کنم میگم دوستاى من یجور عجیبى باهام مهربونن؟ از شعور زیادشون کلی خوشم اومد، دلم مى خواست شوهر گرامیشم ماچ کنم که روم نشد؛)

من همیشه نفر آخر بودم، همیشه... من همیشه اونی بودم که تصمیم نمى گرفتم، همیشه اونى بودم که از ترس تصمیم اشتباه هیچ تصمیمى نمى گرفتم.

حالا هم ابدا و اصلا تمایلى به تاهل ندارم، ترجیحم اینه یک مدت به خودم، رفتارهام و تنهایىم فکر کنم. من تنها هدفى که دارم کار و کار و کاره... اخیرا به درس هم فکر مى کنم. اما واقعا الویت یه دختر به سن و سال من باید اینها باشه؟ واقعا نداشتن آرزوى تاهل نشون از افسردگى و روح بیمار نداره؟