تو پرتقالی ترین اتفاق روزهای پاییزی منی پسر...

هیچ بچه ای رو به اندازه ی هانی دوست نداشتم به عمرم و حالا دارم با پسر جانمون زندگی می کنم. زندگی... 

هرچند که باعث کمر درد میشه، هرچند که از صبح تا شب چشم روی هم نمیذاره و رسما جان آدمو می گیره! هرچند که بند لباس هامو پاره می کنه و هرچند که منو با افتخار در مجامع عمومی ممه و می می صدا می کنه!!!هرچند که منتظر سجده ی نمازت می مونه و میپره روی کمرت و مصرانه نازیت می کنه، هرچند که از عشق زیادی در مواقع هیجانی گاز می گیره و هرچند که هیچ وقت یاد نگرفت درست بوسیدن رو و هرچند که امروز در یک اقدام پیش بینی نشده یقه ی پیرهنم رو درید و بنده به ممه یا می می سینه چاک تغییر نام دادم و هرچند که... 

با همه ی اینها باید به جد بگم که جدی ترین عامل زنده بودن منه! خدا لطفا برو سر وقت باقی بنده هات امتحانشون کن، با این یه ذره داشته هام منو امتحان نکن اعتراف می کنم رفوزه ام!!! خب؟!

 روزهایی که خونه ی عمه هستم رو می تونم به اندازه ی 5 6 روز حساب کنم. وقتی به خونه بر میگردم دلم می خواد یک روز تمام بخوابم و حتی قرص اعصاب مصرف کنم... زمان می ایسته اونجا و دلیلش رو نمی تونم بگم، ربط مستقیمی به مرگ حامدمون نداره...

تمام بدنم درد می کنه و انگار ساعت ها زیر مشت و لگد بودم، خیلی از دردها و مشکلات رو نمیشه علنی کرد و من فقط میتونم بگم وضعیت سختیه و همین.

اینجا رو هنوز دوست دارم و خودم رو مقید میدونم به نوشتن، خنده داره ولی من بدون اینکه نگاهی به تلگرام یا حتی اس ام اس هام بکنم میام و اینجا رو آپ می کنم، یعنی هیچی رو مهم تر از اینجا نمیدونم... بالای چهل کامنت دارم که خوندم و نتونستم تایید کنم، اگر بدونید چه وضعیتی دارم ابدا انتظار جواب دادن پی ام و کامنت رو ازم ندارید، همین حالاشم میبینم که ندارید و بی منت کامنت میذارید برام و منو ذوق مرگ می کنید :( خیلی مرسی