تجربه کردن احساس غم انگیز سقوط...

به وقت استراحت کتاب شعری رو باز کردم، چشم هام رو بستم و فکر کردم یعنی هیچ کسی نیست ته ذهنم که بخوام اینو براش بفرستم؟ حتی در دنیای مجازی هم؟

و شوربختانه هیچ کسی نبود، هیچ کس دور و برم نیست که باعث بالا رفتن ضربان قلبم بشه و من هم مدتهاست که باعث هیجان زندگی هیچ کسی نبودم... می تونستم باشم، حتی از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون همین اخیر چند وقت پیش از مرگ حامد خواستم باشم و نخواستن و خدا نخواست و خیلی چیزها ... 

حالا هم که عمری ازم گذشته و خیلی دیرتر هیجان به زندگیم وارد میشه و از طرفی حقیقتا هیچ کسی هم نیست که برای بالا بردن ضربان قلبم قدمی برداشته باشه و ... 

و خیلی اعتراف تلخیه، ولی گویا دیگه هیچ جذابیتی برای آدمهای اطرافم ندارم، با خودم حساب کتاب می کنم یعنی از کی دیگه کسی نخواست باهام آشنا شه؟ از کی دیگه هیچ کس حتی تو خیالش هم نخواست باهام هم قدم باشه؟ و واقعا از کی من اینقدر بزرگ و تنها شدم؟ و از کی هیچ کس بهم نگفت دوستم داره؟ و از کی من اینقدر دوست نداشتنی شدم برای آدم های دور و برم؟ 

 پاییز 95 م تنها ترین پاییزیه که دارم تجربه ش می کنم، تنهایی به معنای واقعی واژه و فکر می کنم مایل نیستم اینو بروز بدم چون هم من می دونم و هم شما که باعث خیلی از تنهایی ها خودمون هستیم و من اگر مقصر صد در صد تنهاییم نباشم، هفتاد در صد که هستم.

خب پر واضحه که نمی خوام  خودمو مقصر کنم و ترجیح میدم فرافکنی کنم...

اگر امروز کسی رو داشتم ازش می خواستم یک ربع فقط به حرفام درباره ی چیزهایی که خوندم گوش بده و بعد تو ماشین بنشوندم و آهنگ پخش کنه و من یک ساعت بی دغدغه تو ماشینش با صدای بارون بخوابم و بعد بریم خونه ی عمه و چای کهنه دم بخوریم و شب هم همونجا بخوابیم...

ای کاش تو حوزه ی مبحثی که باید مطالعه کنم، کمی اطلاعات داشته باشه تا ازش بخوام هرچی می دونه بهم بگه و کمی استرسم رو کم کنه و بعد من عشق کنم که با وجود بی ربطی این ماجرا بهش چقدر خوب بلده درباره ش حرف بزنه و ...

+ این آهنگ خیلی لطیف و یواشه، دو جمله ی ابتداییش حرفهای منه و باقیش نه... کسی رو نداشتم اینو واسش بفرستم پس به شما تقدیمش می کنم اگر کسی رو دارین اینو واسش بفرستین...

+