درد دل...

نوشته بودم یک هزارم مشکلاتم را روی کاغذ، کاغذ که نه... روی کیبورد می آورم و نوشته بودید خانه ی خودت است بنویس و راحت باش. حقیقتا بعضی حرفها را در تنهایی خودم هم نمی توانم به زبان بیاورم چه رسد به اینجا که شماها هستید... بعضی حرفها را در تنهایی خانه هم نباید به زبان آورد، بعضی دردها یواشکی تر از آنی هستند که فکرش را می کنیم. 

یک پست گریه دار نوشته م که هنوز آپش نکرده ام، قرار بود مال خودم باشد اما شاید کمی اطلاعات بهش اضافه کنم و در صورت تمایل رمزش را به دوستداران مگلاگ! بدهم. لا به لای شکوه ها و نوشته هایم دلیل مرگ نا به هنگام پسر عمه را هم نوشته ام، فلذا اگر دل رحم و دل نازکید، رمز را طلب نکنید. اگر طاقتش را دارید رمز را بخواهید تا تقدیم کنم، ایمیل ندارم ایمیلهایتان را بگذارید تا از کسی کمک بخواهم برای دادن رمز... 

روز خوش و عیدتان هزار هزار بار مبارک. عید ما که عید نشد...