اینگونه میگذرد روز و روزگار من

شبها همه ی اعضای خونواده بیهوش میشیم. دیشب برگشتم و تو تختم خوابیدم، بدنم درد می کرد از رو زمین خوابیدن و آوارگی... بی پتو و تشک و هیچ چیز

دیشب بالاخره نوبت خونواده ی ما بود که برن خونه و خواب شب رو تو خونه ی خودشون باشن. وقتی رسیدیم خونه بابا گفت امسال چقدر منتظر 19 مرداد بودم... 19مرداد، 19مرداد 64 سالگرد ازدواج مامان و بابام، بمیرم واسه دل بابا که خواهر زاده ش رو به اون وضع دید. که دیگه کاری نداره تا اطلاع ثانوی و بمیرم براش که خدا این همه درد بهش داد. گاهی میگم خدا سختش نمیشه بنده هاشو اینقدر خسته و غمگین و داغون می بینه؟ :( چقدر دل گنده ای آخه خدا جون... چقدر....

بعضی دردا تا ابد تو دل می مونن، نمی خوام حتی تصور کنم عزیزم رو به اون وضعیت ببینم، فقط امیدوارم خودش عذاب نکشیده باشه وقت از دنیا رفتن و اون اتفاق تو یک لحظه رخ داده باشه...

هیچ وقت فکر نمی کردم برام مهم باشه برادر جوونم چطور از این دنیا میره، حالا میفهمم چقدر مرگ با مرگ فرق داره، فقط یه گروه هستن از ما بدبخت ترن و اونام خانواده هایی هستن که بچه هاشون خودکشی کردن... مرگ دور هم بده، خدا غربت نشین ها رو حفظ کنه، آمین.

هیچ وقت فکر نمی کردم روزی بتونم تا نیمه شب سر قبر کسی بشینم، حرف بزنم و گریه کنم و ازش شکایت کنم. دعا بخونم و قرآن حتی... اما حالا دارم این کارها رو می کنم. در عین ناباوری...

خونواده در جریان چگونگی مرگ و حادثه ی پیش آمده نیستن. مهمونها از گوشه و کنار شنیدن و مدام باید حواسمون باشه تو خونه حرفی از اون اتفاق نزنن. همش در استرس و اضطرابیم و این وضعیت رو بدتر کرده، تا چند روز پیش فکر می کردیم میشه بهشون گفت تصادف کرده و اوضاع رو آروم کرد. تا حالا داستان تصادف رو باور کردن و هی منتظرن ماشینش رو ببینن، ما هم به جمله های"ماشین باید فروخته شه" و "ماشینش خیلی هم داغون نیست ولی بهتره بدیم زودتر بره" بسنده کردیم. حالا بگم چی شد که دیدیم باید بگیم کمی از دلیل مرگش رو، پریشب داشتم خریدا رو حمالگونه می بردم بالا و لباس مشکی و صورت غمگینم گویای عزادار بودنم بود. خانمی اومد سمتم و تسلیت گفت، تشکر کردم، غریبه بود. بارمو از زمین برداشتم و سمت در رفتم که پرسید این جوون چطور از دنیا رفت؟ با بغض گفتم تصادف کردن، گفت نه دختر، تصادف؟ تصادف چیه و آن چه بر پسر عمه گذشته بود رو بهم شرح داد و رد شد. وای وای وای... وای امان از فرهنگی که نیست. امان از دینی که نیست. امان از شخصیتی که نیست. آخ ما ها انسانیم؟ تو لباس سیاه منو دیدی و اینا رو گفتی؟ فهمیدی عزادارمو گفتی؟ با این اتفاق مطمین شدم که باید به خونواده اطلاع بدم و اومدم بالا جریان رو به پدر و عمه کوچیکه گفتم. گفتم مردم کوچه و بازار خبردار شدن و نمیشه پنهونش کرد، فقط باید بریم برای مشاوره و ببینیم چطور میشه کم کم گفت. که اگر شنیدن بهشون بگیم مردم یه کلاغ چل کلاغ کردن و دلیل اصلیش همینه، ولی مرگ سختی نداشته. 

ای کاش امکانش بود امروز هم اینجا می خوابیدیم و ای کاش ممکن بود عمیق و طولانی می خوابیدم برای یک شبانه روز و از نو به زندگی بر می گشتم. زندگی خیلی پیچیده شده، خیلی... 

آیا شمام تجربه ی مرگ سختی تو خانواده داشتین؟ همه ی مرگها سخته می دونم. وحشتناکه، اما این نوع مرگها که تو حادثه های دردناک اتفاق میفتن دیگه خیلی خیلی خیلی وحشتناکن...