از پریشونیهام، از بیچارگی ها و نداشته هام...

 دیشب از جمله ی صدقه دفع بلاست حرف می زدیم. بهش معتقدین؟ 

چند ساعت قبل این اتفاق به خواهرم زنگ زدن یه بچه ای باید عمل بشه، خواهرم شماره کارت گرفت و پول رو ریخت. شاید دو ساعت بعدش این اتفاق وحشتناک رخ داد. شما بهش اعتقاد دارین؟ من میگم اینا مشوقهای ما هستن برای کارهای خوب و اعتقاد خاصی به دفع و رفع بلاش ندارم دیگه... 

با خودم فکر می کنم خدا دوس داشتنی های ما رو می گیره؟ 

با خودم فکر می کنم جریان "میم" هم همین بود؟ که دوسش داشتم و خدا آروم آروم از دلم برد؟ واقعا سهم ما از دنیا نرسیدن و نداشتن ها بوده؟ ضرر مالی فدای سر تک تک اعضای خانواده م، ضررهای جانی چی؟ این از دست دادن ها چی؟ 

خدایا بعد این سختی آسونی هست؟ پس کی؟ دیگه کی؟ کی؟ کی؟

وای احساس نفرت از دنیای سیاه داره خفه م می کنه... من عادت به غم ندارم، من عادت به این همه نا آرومی و اضطراب و استرس ندارم. وای خدا وای خدا، من طاقت ندارم که این هفته باید به عمه و دخترش بگیم بابام چی دیده، طاقت ندارم که بگیم چه اتفاقی افتاده که پسرشون برای همیشه از دنیا رفته... من طاقت ندارم خدا جان... وای یک مرگ دوباره در راهه بعد از هفتم، تو رو خدا دعامون کنید. تو رو خدا... 

خدایا؟ می ترسم از دوس داشتنیهام باهات حرف بزنم خدا... دارم ازت می ترسم، حق ندارم؟ باور کن من بابامو دوس ندارم، باور کن من نمی میرم برای اعضای خونواده م... من هیچ کس رو دوست ندارم. تو فهمیدی دلم برای "میم" لرزیده و چند روز قبل این ماجرا ازم گرفتیش؟ باز شکرت که نفس می کشه... خدا منو عادت دادی به نداشتن دوس داشتنیهام؟ خدا اگه اون دنیامم جهنمی باشم چی...؟ نه این دنیا و نه اون دنیا؟ وای وای وای...خدا