درد دل...

چشمهامو می بندم، به تمام کارهایی که کردم فکر می کنم. به ظهر و اون آفتاب داغ روز جمعه فکر می کنم، به آب آوردنها و شستن قبرش و قبرهای اطرافش، به حرفهایی خواهرش فکر می کنم. به دردی که می کشم و هیچ چیز تسکینش نداد امروز فکر می کنم، به زندگی احمقانه فکر می کنم، هر بار به هر کدوم از دوست داشتنیهام نگاه می کنم با خودم میگم شاید آخرین بار باشه که می بینمشون... زندگی رو پوچ و عبث می بینم. من با ایمانم؟ 

نه قطعا نه، انگیزه م برای زندگی به نزدیکی های صفر رسیده، دلتنگیم برای اتفاقات خوش کم شده و احساس می کنم خوشی های فانی رو نمی خوام. احساس می کنم خدا با اتفاقات اخیر خواسته بزرگی و اقتدارش رو نشونمون بده که دلم می خواد بهش بگم ابدا نیازی به این همه اتفاقات دردناک نبوده... دلم می خواد ازش بپرسم واقعا دلیل اومدنمون به این دنیا رنج کشیدنه؟ بپرسم تو ازم پرسیدی می خوام به این دنیا بیام و بپرسم به اون "قالو بلی" ی قرآنت ایمان داشته باشم؟ من راضی بودم که به این دنیا بیام؟ آیا می دونستم چه راه پر پیچ و خمی سر راهمه؟ 

من ایمانم ضعیف بود خدا، تو برنده ای... تو بردی این بار هم، تو قادری و تو توانایی و تو زنده ای و حق داری بمیرانی... تمام

همه ی حق ها با تو، من خیلی حقیرم، خودت یه کاری برام بکن. من تاب این همه درد رو کنار هم ندارم، خدایا ندارم ندارم ندااارممم. 

+ به بابا گفتم الهی پیشمرگت بشم، گفت چقدر خودخواهی تو دختر، چقدر... من جانی بهم مونده که خدا دوباره ازم بگیره؟ و دیدم راست میگه، من خیلی خودخواهم. زندگی خیلی بد و کثیفه که همیشه باید نگران از دست دادن عزیزات باشی... 

+ وقتی به ازدواج فکر می کنم بیشتر باورم میشه که آدمش نیستم. کس تازه ای رو اندازه ی جونم دوست داشته باشم و منتظر باشم ازم بگیردش؟ واقعا چرا آخه؟ .........