خدایا من دلم نگرفته ها...

 وقتی بهش عمیق تر فکر می کنم، بیشتر می فهمم حرفهاش کاملا جدی بوده و حق دارم ازش ناراحت باشم. اما خیلی ضد ضربه شدم انگار و دارم با تموم شدن یا کمتر شدن رابطه م با دوستم کنار میام... 

البته که بعد از مامان سورنا من بخش اعظمی از عاطفه و وابستگیم به آدمها از بین رفت، لطف زیادی که بهشون کرده بودم نادیده موند و از همون زمان بدون اینکه بخوام دیگه نتونستم عین گذشته م باشم. هیچ لطف زیادی به هیچ کس نداشتم و حالا هم که... 

+ بعد از شنیدن حرفای اون روزش، امروز پیغامش غمیگن ترم کرد، حس کردم هر دو پذیرفتیم اتمام این ماجرا رو

+ خدایا یادت باشه دلایل بی عاطفه تر شدنم رو، ازت قول گرفته بودم کمکم کنی که عاطفه م بیشتر شه، در عوضش منم کارهایی بکنم. من تقریبا سر حرفم بودم، تو هم هستی؟ هوم؟ ببین خدا جان... زمان برای من خیلی مهمه، چرا اینقدر دیر همه حرفهامو می شنوی؟ چرا وقتی دیگه برام مهم نیست می شنوی؟ ببین خدا جان من چیز واضحی رو ازت خواستم اگر بخوای ازم دریغش کنی که...

+ میگم چرا اذون نمیگن که نمازمونو بخونیم پس؟ خسته م شد از بس نشستم و به در و دیوار نگاه کردم، کتاب خوندنمم نمیاد که به خودم جایزه بدم و 2تا کتاب بخرم. 

+ بارون با تمام خوبی هاش گاهی عجیب دلگیر میشه... دوس داشتم تنها ساکمو ببندم و برم مشهد، بدون اینکه به کسی جواب پس بدم. دلم می خواست یه کاری کنیم که همگی از این دل مردگی در بیایم، ولی خانواده ای که همه توش شاغلن روز تعطیل روز استراحتشونه و نمیشه ازشون خواست که مثلا الان همه جمع کنید بریم لاهیجان، اینجوریاس که برای من روزای تعطیل مرگه(!) و به سختی تحملشون می کنم.