استرس کشنده

تمام امروز به تعوع، ضعف و سر درد گذشت. 

بابا رو بردن اتاق عمل، چشمش رو عمل می کنه.

امتحان امروزم خیلی بد بود، تمام طول امتحان به سختی نشستم و وقتی اومدم بیرون حالم به هم خورد. از حالت تهوع متنفرم.

زندگی خوبه همچنان و خواهرم تو حیاط بیمارستان نشسته و من تو حیاط دانشگاه تا حالم بهتر شه و بتونم برم پیشش...

صبح فردا سخت ترین امتحان دوره ی ارشدم رو دارم. 

قفسه ی سینه م درد می کنه و مجبورم مدارا کنم. 

من دوست نداشتم از مشکلم بگم، چون شاید چیز مهمی نباشه و من الکی عزیزام رو نگران کردم، به عزیزترین کسهام نمی خواستم بگم و نگفتم اتفاقا، یکیشون وقتی فهمید شاکی شد، خیلی خیلی شاکی شد. دلیل دیگه هم این بود که آدما وقتی نگران میشن واکنشهای بد نشون میدن، بیماریت سخته؟ با عمل حل میشه؟ دارویی داره؟ سرطانه؟!  و دسته ی بعدی هم میگن بی خیال هیچیت نیست لوسی، خودتو جمع کن و فلان که هر دو دسته روانم رو به هم می ریزن. دیروز وقتی بهش گفتم و نگران شد دلم خواست بمیرم براش، به معنای واقعی واژه دلم خواست بمیرم براش...

+ نگرانم نباشید، من فهمیدم همونطور که آدمهای عادی دو دسته ن، دسته ی اول خونسرد و دسته ی دوم مسترس و مضطرب، پزشکا هم همینن، یک تعداد ته دل خالی کن و یه تعداد امید بده الکی الکی... من دسته ی دوم رو دوست تر دارم. اگه پزشکید و اینجا رو می خونید، خیلی زیاد در نحوه ی برخورد با بیمارتون دقت کنید، خیلی زیاد... به نظرم باید بدونید با هر بیمار چطور رفتار کنید. کارتون سخته، می دونم.

+ جواب آزمایشام 29 حاضر میشه، گفته بودم نه؟ خیلی دیره...اه