یه روزی میاد که دیگه من نباشم... اما کاش روزی نیاد که تو نباشی...

یه روزم میاد که دیگه لازم نیست به اون پسر بوره همکلاسیمون توضیح بدم چرا قیافه م امروز یه جوریه!!! 

یا هربار توضیح بدم نه فشارم پایینه، نه بیحالم و فقط آرایش ندارم. 

یا دیگه لازم نیست قبل استادم برم کلاس و لپ تاپ و پاورپورینتش رو آماده کنم و هر جلسه خودم حضور غیاب کنم و هی گوشیم زنگ بخوره  و هم کلاسام باشن و بگن که برام حضور بزنید میام و تا آخر کلاس تنم بلرزه که من حضور زدم و این نیومد. چرا گولم می زنن؟ چرا دروغ میگن؟

یا یه روزی میاد که من دیگه رو اون نیمکت خنک تو هوای آفتابی خرداد داغ ننشستم، همون نیمکت که زیر درخت مجنونه، من دیگه اونجا نیستم و با تو حرف نمی زنم که بهم بگی وقتی شب تا صبح بیداری وضعیت همینه... معلومه جواب سوالا رو یادت میره، من دلیل بتراشم و در نهایت تو بگی حالا اهمیتی که نداره عزیز من، بگو خودت چطوری و بعدا جبران کن

یا یه روزی میاد که اون آقاهه تو بوفه ی دانشگاه دیگه با شنیدن صدام دوستاشو صدا نکنه که ببینید این دختر به این ریزی چه صدای بزرگی داره و همه شون منتظر شن که من حرف بزنم و منم پول و بدم و ساکت ساکت برگردم که نخوان به صدام بخندن، میگه صداتو دوس دارم ولی من همیشه فک می کنم صدام مسخره ترین صدای دنیاس... حتی وقتی اون اصرار داره که صدامو از همه صداهای عالم بیشتر دوس داره و ابدا از روی علاقه نیست که این حرف رو میزنه

یا یه روزی میاد که من دیگه تو کتابخونه نمی شینم و به آدما نگاه نمی کنم و اون کتاب آبیه رو بر نمیدارم، همونی که می تونم قسم بخورم هربار فقط و فقط خودمم که برش میدارم و می خونمش...

همه هیچی، نکنه یه روزی دلتنگم شه؟ همین کتابه رو می گم، آخه می دونم که هیچکی جز من بهش توجه نمی کنه، من دلم می سوزه برای کسها و چیزهایی که بهشون توجه نمیشه... حس می کنم یه جورایی هم دردیم، یا حتی اگه هزار نفر هم برش داره و اندازه ی من دوسش نداشته باشه، چه فایده ای داره؟! اون فقط منو می خواد، توجه منو می خواد...