شبیه پسر عمه م بود تازه، فیزیک خونده ها شبیه همن؟ منم شبیه زبان خونده هام؟!

هربار حرف از عشق و عاشقی و این قبیل حرفها می شه یاد بابالنگ دراز میفتم. من خیلی از مسایل اینجوری رو که ابدا تو وبلاگم نمی نویسم رو تو نامه هام براش می نوشتم...

یه بار یه اتفاق عجیب و نادر رخ داد، استادم صدام کرده بود و گفته بود برای جمع آوری داده به دکتر فلانی کمک کن، تو دانشگاه مهمونمونه، حالا اینکه تو دانشگاه ما چه غل، عه چیز، چه پژوهشی داشت انجام می داد نمی دونم. اصلا چرا دانشگاه ما هم نمی دونم، نه رشتی بود، نه هرگز دانشجوی دانشگاه آزاد بود و اینا... هیچی خلاصه نشد به استاد نه بگم و گفتم همکاری می کنم. جلسه اول رفتم تو دفتر در اتاق رو باز گذاشتم، گفت بفرمایید بشینید و شروع کرد به صحبت کردن با دیوار! خلاصه سعی کردم به هر ترتیبی که هست اعلام کنم من این ور نشستم، چرا اون ورو نگاه می کنی برادر؟! ولی موفق نشدم. همین بین یه دختر زیبا روی(!) با لبهای برجسته و بینی اندازه نخود وارد شد، استاد برگشتن و نگاهشونم کردن و گفتن اگه با فلانی کار داری 2میاد و خانوم رفتن! نکته جالب ماجرا این بود که به این خانوم نگاه کردن!!! رسما نگاه... 

دوباره شروع کرد باهام صحبت کردن و این بار جای نگاه کردن به دیوار به دستهام نگاه می کرد! یا شاید حتی دسته ی صندلی... 

بعد بهم گفت یه سری آموزشها باید بهتون بدم و منم گفتم پس اجازه بدید فکر کنم، چون وقتش رو ابدا ندارم، دروغ گفته بودم، تمام ساعات روزم رو یا خونه م و یا تو کتابخونه!!! اما ازش خوشم نیومده بود... 

دو روز بعد استادم رو دیدم، گفتم نمی خوام همکاری کنم و جای خودم فلانی رو می فرستم، گفت خب باشه حالا عصر بیا دفترم کارت دارم، لازم به ذکره من با این استاد یه ترم واحد داشتم و هیچ صمیمیتی هم باهاشون نداشتم و فقط یه ایمیل ازش دارم. القصه، در کتابخونه رو که بستن لخ لخ کنان رفتم سمت آسانسور و دفتر اساتید! گفت من اصلا از این کارها بلد نیستم خانوم ر. و واقعا هم مایل نبودم همچو چیزی پیش بیاد، ولی خب آقای فلانی مایلن شماره و آدرسی ازتون داشته باشن، آموزش هم!!! تاییدتون کرده، ولی دور از ادب بود که بهتون اطلاع ندیم... 

تا دقایقی چند تو شوک بودم و پاهام از عصبانیت می لرزید، مردک خرفت اصلا نکرده بود نگاهم کنه، حالا دنبال آدرسم بود! به استادم گفتم خواهش می کنم اجازه ندید قضیه جدی تر شه و من واقعا از این بابت عصبانی و غمگینم... بهم گفت جوون آینده داریه! و ... 

هنوز که هنوزه وقتی استادم رو می بینم از خجالت سرخ میشم و عصبانی می شم از اون مردک، نمی دونم واقعا استادم فکر کرده من چه غلطی کردم که تو نیم ساعت هم کلام شدنمون دوستش بهم علاقه مند شده! 

بابالنگ دراز میگفت جدی نگیر داستان رو، بعضی از آدما هر روز عاشق میشن! و این جریان رو فراموش می کنه، راست هم گفته بود، انگار همینجوری یه انتخاب رو هوا بودم که وقتی هم عصبانی شدم آب از آب تکون نخورد. فقط هربار دیدیم همو بعد اون پاهاشو تند کرد و سعی کرد دیگه حتی چشمش به دستم یا دیوار پشت سرمم نیفته!

بعد این حرف بابالنگ دراز من با خودم فکر کرده بودم خب پس چرا من هیچ وقت عاشق نمی شم؟ بعد با خودم فک کرده بودم که ای کاش رشته تحصیلی بابالنگ دراز فیزیک نباشه!