و آخرین نفس های نود و چهار...

شاید همه ی دوست داشتنی ها رفتنی نباشند، اما دست کم 90درصد دوست داشتنیها رفتنیند. مثلا همین نود و چهار عزیز که سرتاسر پر بود از عطر پرتقال اردیبهشتی... خب می گفتم، می بینید؟ من هنوز فرصت نکرده ام یک دل سیر خاطراتم را مرور کنم، آن وقت نود و چهار دوست داشتنی کوله بارش را جمع کرده و می رود که دیگر برنگردد. نود و چهار عزیزم، ممنونم برای تک تک تجاربم، ممنونم برای آشنایی ها، ممنونم برای تداوم دوستیها و ممنونم برای هیجانات کودکانه ای که به قلبم هدیه دادی...

+ دو روز تمام است بیدارم، دیشب کمتر از 2 ساعت خوابیدیم و امروز هم مجال خواب نبود، دارد باورم می شود که من هم می توانم یک شیرینی پز کوچک باشم. یک شیرینی پز که خواهر سخت گیرم مهر تایید بهش بزند که هیچ، حتی تحسین کند. 

+ ... ای کاش حجم دلتنگی آدمها به اندازه ی جثه شان بود، مثلا چرا من 49کیلویی باید به اندازه ی 4تن دلم برایش تنگ شده باشد؟