برشی از زندگی من...

داشتیم صحبت می کردیم، بهش گفتم قضیه واضحه نمیدونم چرا نمیفهمی حرف منو

و بعد سعی کردم برای حرفم دلایل بی ربط و با ربط-!- بیارم و ثابت کنم حرفم درسته... درحالیکه ته دلم می دونستم که حرفا و بهونه هام همش الکیه

لیوان های چای رو از رو میز برداشتم و بدون اینکه نگاهش کنم و چشم تو چشم شم باهاش، رفتم سمت آشپزخونه، همینطور با تاکید دلایلم رو میگفتم، اونم تایید می کرد که آره، تو راس میگی و واقعا همینه، حقیقته مگی... و اوهوم، اوهوم می گفت.

سینی رو که گذاشتم رو اپن و رفتم سمت کنترل، یهو یه چیزی(که من فکر کردم تیر بوده، اما در حقیقت بالش بود) خورد بهم، و تا برگردم ببینم چی بوده بالش دومی پرتاب شد سمتم و داد زد مگی...

دیگه منو سیاه نکن! جمع کن این بساطو، جمع کن! یادت میارم سه ماه دیگه... 

و من همچنان سعی داشتم به انکار کردنم ادامه بدم که وقتی دیدم نمیشه، سرمو انداختم پایین و رفتم چای رو تمدید کردم و گفتم خب حالا تو باور نکن، قرار نیست که همیشه باورم کنی که.. 

+ چقدر خوب می شناسن منو بعضی دوستام آخه، چقدر خب...