قدم زدن افکار...

از امتحان که اومدم بارون نم نم می بارید، پیاده راه دانشگاه تا خونه رو طی کردم به رسم روزای امتحان، ماشین نداشتم، ترافیک فلکه گاز شدید بود و خوشحال بودم که در موازات ماشین ها بی مشکی دارم حرکت می کنم و لازم نیست تو ترافیک بمونم...

آهنگ های پرواز همای رو گوش و زمزمه می کردم، وسطش رسیدم به اون ریمیکس شاد توی گوشیم و خندون به راهم ادامه دادم و با خودم فکر کردم اوه! چقدر گذشته از آخرین باری که خیال پردازی کردم...

---

رسیدم خونه تخت خوابیدم به مدت 3ساعت، بیدار شدم یادم افتاد قراره صبح زود حرکت کنیم، یاد لباسهای نشسته تو سبد رخت چرکهام، پالتوی جا مونده از لباس هایی که باید می رفتن خشک شویی و حالا منم بی هیچ لباس تمیز و درست درمونی واسه سفر...

---

تو راه که می اومدم به اتفاقای اخیر فکر می کردم، به دلتنگی شروعش و به ذوق حالاش... چقدر خوب تونستم با ماجرا مواجه شم، چقدر خوب من به همه چیز خو می گیرم. 

راستی، نماینده ی بابا شدم واسه انجام کارای خیر تو یه موسسه و بعد از خیلی نه گفتن رضایت دادم به این کار و حالا حس خوبی بهش دارم...

---

درست سر فلکه لاکانی بودم تو شلوغی بیرون یکی از گل فروشی ها، یه آقای کراوات زده بهم سلام گفت، نگاش کردم و دهنم از تعجب باز موند، سلام گفتم و بهم با دست بفرمایید گفت برای رفتن و گفت خوشحال شدم از دیدنتون...

---

راستی اگر گذشتین این آخر هفته ای از نزدیکی های هتل ارم، بدونید که من نزدیکتونم و یادم باشین...

---

جمعه غروب اگر برج میلاد باشید و کنسرت ماه و ماهی... یقینا باید حضورم رو حس کنید ؛) سری پیش مترسک هم زمان با ما کنسرت بود و شماره های صندلی هم رو می دونستیم، دور بودیم از هم ولی تو محوطه هم دیگرو دیدیم و سر تکون دادیم به نشانه ی سلام! همین

جمعه هم اگر زنده برسم میدونم همزمان با ما دوستم شادی بهار نارنج اونجا حضور داره، البته دیگه شماره صندلی همدیگرو هم نمی دونیم و من با خودم فکر می کنم دنیای مجازی این دنیا رو کوچیک تر از پیشش کرده... من چقدر دوست دارم تو جای جای نقشه و چقدر حس خوبیه هیچ کجا غریب نباشی...

---

تهران رو از همیشه دوست تر دارم، همین:)