Kein Zuruck

کتاب لالایی های ایرانی که برایش خریده بودم هنوز روی میز است و من فکر می کنم ای کاش ممکن بود این کتاب را یک جوری به دستش برسانم، که هم آینه ی دق من نباشد و هم مادرش چیزی برای خواندن و خواب کردنش داشته باشد. از آن خاطراتیست که باید یک روزی، یک جایی دور ریخته شود... که نمی شود که نمی شود. 

بعدها فکر کردم از این کتاب لالایی برای جانکم بخوانم بد نیست، حالا جانی هم ندارم که بمانم روزی برای جانکم بخوانمش...

آن کارت متروی کذایی برای یادآوری خیلی چیزها، همیشه همراهم است، هربار که به یک بهانه ای کیف پولم را باز کنم، یعنی خودم را گول میزنم که یک چیزی لازم دارم و بازش می کنم و بعد آن کارت مترو را، ابلهانه بیرون می کشم و چند ثانیه خیره نگاهش می کنم و آه می کشم. این هم از آن دست خاطرات ست که باید دور ریخته شود،که نمی شود و نمی شود.

از خاطراتی که باید یک روزی یک جایی دور ریخته شوند بیزارم، که باید دور ریخته شوند و نمی شوند، از همه شان بیزارم همانقدر که دوستشان دارم.

+ تو به خودت می گفتی خدای وابسته شوندگان؟ لعنتی تو حتی یک ذره هم به من وابسته و دلبسته نبودی، حتی یک ذره... 

ای کاش بیایی و خجالت بکشی که به خودت چنین لقبی داده بودی، تو خیلی قوی تر از چیزی هستی که فکر می کردم، ای کاش من هم........... 

+ دعا لازمم، بحران امتحانات و دلتنگی ها با هم سرم آوار شده اند. 

+ تولد پسرک دوستم نزدیک است، پسرک در همان بیمارستانی متولد شد که من شده بودم...