از هر دری سخنی!

  هیچ اهمیتی نداره که چیا بهمون می گذره و هر روز دلهره های جدید و شدید به دلمون میفته، کم کم دارم تلاش می کنم به زندگی برگردم، برنامه ی امروزم مرتب کردن اتاق و دوش حسابی گرفتنه، میگم دوش حسابی چون تو این 19 روز همه ی دوش های گرفته شده خیلی سرپایی بوده و احساس کثیف بودن دارم در حال حاضر...روزی که این اتفاق افتاد وقت لیزر داشتم، صبحش دوش گرفته بودم و پوستم رو با لوسیون نرم کرده بودم، خوش خوشانم بود که دارم مرتب میرم برای لیزر. هرچند که از صبحش چندین بار گریه م گرفته بود از رفتن بابام، از خداحافظیش با شرکت و برگشتنش به خونه... اما ته تهش می دونستم همه چی خوب میشه و امید قلبی داشتم، دیدین که شد! 

ابروهام از حالت پهن به حالت خیلی پهن و شلوغ در اومده، باید وقت بگیرم و برم آرایشگاه مرتبش کنم. لباس مشکی نداشتم، هنوزم ندارم. یه مانتوی تیره داشتم که همه ی روزا همون تنم بود و یه تونیک کوتاه مشکی... فرصت رفتن و خریدن لباس مشکی تا به امروز پیش نیومده، راستی امروز سی امه؟ 19روز گذشته؟! چه باور نکردنی... این همه بدبختی پشت سر هم تو همین 15 روز اخیر رخ داده؟! چقد لعنتی آخه... چقد لعنتی

خب می گفتم، امروز باید برم و لباس مشکی بخرم. از من به شما نصیحت مرگ حقه، اگه مامانتون میگه بچه(!!!) که رنگ مشکی نمی پوشه و هر بار منصرفتون می کنه از خرید مانتوی مشکی به حرفش اهمیت ندین و اقلا یکی بخرین برای مواقع خاص، که مثل من نشین. امروز با خواهرم و خواهرش میریم خرید مانتوی مشکی... باید واسه عروسیت لباس می خریدیم آخه... من که خریده بودم، آماده بودم......

بچه ی دختر عمه 9ماهشه، هیچ علاقه ای به ماشین نداره و از روزای اول زندگیش که سوار ماشین میشده جیغای وحشتناک میکشیده و این داستان تا 9ماهگیش ادامه دار شده، دیروز که رفتیم یه سری وسایل نی نی رو از خونه شون به خونه ی عمه م منتقل کنیم گفتیم با ماشین بریم که بتونیم بار بیاریم(خونه ی عمه تا خونه ی عمه یه کوچه فاصله ست همش 3 دقیقه پیاده راهه) این طفل معصوم تو اون دو دقیقه یک رییییز فریاد زد. خواهر پشت فرمون شکلک در می آورد و من و دختر عمه هم از جلو و پشت، هیچی به هیچی... چی کار باید کرد واقعا؟ خیلی مسخره ست و ما همش باید یکی رو بذاریم خونه برای نگه داری از نی نی و خودمون بریم سر خاک و خرید حلوا و خرما... ابدا همراهیمون نمی کنه... بچه داری خیلی سخته ها، ینی خیلی خیلی سخت، خدا توان بده به همه ی ما بی اعصاب ها... ما خونوادگی به شدت بچه دوستیم و همه مون حامی نی نی هستیم، یک جور باحالی بهش خوش می گذره و همش این بغل اون بغل میشه مرتیکه، برای اسمش بمیرم... برای صاحب اسمش هم

دیشب تصور می کردم اگه روزی پسر اینقدی داشته باشم، و اگه اسمش رو اونی که سالهاست انتخاب کردم بذارم، بهش میاد؟ بچه به این لطیفی اون اسم خشک بهش میاد؟ تازه دیروز به این فکر کردم که واقعا زیر سی سال بچه دار شدن خطاست. مرسی، اه...

اینکه من میگم دلم می خواد یکی باشه دلیلش بد بودن وحشتناک این روزهاست. تازه فهمیدم چرا خیلی ها نمی تونن بی دوست پسر بمونن، احتمالا طفلی ها آرامشی که باید رو ندارن و دلم خیلی سوخت براشون...