خواهد که ترساند مرا، پنداشت من نادیده ام...هه

خواهد که ترساند مرا پنداشت من نادیده ام
در دیده ی من در آ وز چشم من بنگر مرا
زیرا برون از دیده ها منزلگهی بگزیده ام
من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده ام
حبس از کجا من از کجا ماله که را دزدیده ام 

  روزهایی هم هست که با خودم فکر می کنم دیگه چی می خواد بشه؟ بابا رو بگیره؟ مامان، خواهر یا برادرمو بگیره؟ واقعا یعنی دلش میاد؟ جوابش بله ست. خدا دلش میاد... دردای ما برای خدامون اصلا درد نیست. 

و هر اتفاق تازه و بدی که میفته، تو ذهنم این قسمت از شعر رد میشه و لبخند رو لبم می شینه. 

"خواهد که ترساند مرا

پنداشت من نادیده ام" 

+ وقتی می گفتم اگه روزی ازدواج کنم پول برام بی اهمیت نه، اما کم اهمیته، چون خودمو می شناختم. الانم می دونم خیلی چیزها داره بد و بدتر میشه و برام اهمیتی نداره. قطعا خدا خیر دیده برام، قطعا همینه... 

+ خدایا فراموش نکن که من صبر زینب رو ندارم، یادت باشه من خیلی بنده ی حقیر و سست اعتقادیم...

+ از 11مرداد تا به امروز یک ساعت هم برای دلخوشی خودم بیرون نرفتم، همیشه به قصد خرید بوده، به قصد سبک کردن کار خونواده بوده... فکر می کردم اگر روزی نشه برم بیرون دق می کنم و حالا فهمیدم تو قفسی که برام ساخته شده هم می تونم دووم بیارم. 

+ تا دیروز هی از خدا می پرسیدم از این بدترم میشه؟ مگه میشد بشه اصلا؟ و امروز خیلی قاطع و مطمین میگم بله، میشه... و خدا همین قدری که داشته هامو ازم نگرفته باید ممنون و مدیونش باشم. توکل کردم بهش شاید دری به روی دلخوشی باز بشه، شاید بابام بتونه باز قدرتمند و قوی مشکلات رو پشت سر بگذاره. 

+ دل تنگی به قوت خودش باقیست، انگار من برای دلتنگی کردن زاده شده م...