چراغ بنفش...

و دوباره پنج شنبه بود، غروبی دلگیر، خسته و بی حوصله، وضو گرفتم و فکر کردم تنها راه آرامش و رفع دلتنگی و دل گرفتگی ناشی از ایام امتحانات باید همین باشد. خواندن دعا و نماز دست جمعی، در مسجد نشسته بودم که دخترک یکی دو ساله ای آمده بود و روی پایم نشسته بود، بدون اینکه مرا ببیند وقتی تشهد می خواندم آمده بود و خودش را پرت کرده بود در آغوشم... بعد از سلام نماز بغلش کردم و سفت چسباندمش به سینه ام، انگار سالهاست که مرا می شناسد، از کیفم شکلاتی در آوردم و بهش دادم. بازی کردیم،حالا وقت خواندن دعای کمیل بود، دخترک آرام در بغلم خوابش برده بود و با دستهای کوچکش بند تاپ زیر مانتویم را گرفته بود و دست راستش درست جایی نزدیک قلبم بود، برای اولین بار همچو احساس خوشایندی را درک کرده بودم. مادرش گفته بود دخترش با غریبه ها دوست نمی شود و خندیده بودم. دعای کمیل را همانطور بچه بغل خواندم، شب میهمان داشتیم، چشم به راه تماس مادرم بودم، بچه را به مادرش سپردم و خداحافظی کردم، گفت پنج شنبه ها نماز را جماعت می خوانند و دوست دارد باز مرا ببیند. لبخند زدم و فکر کردم دیگر هیچ وقت نخواهم دیدمش...

کفشهایم را برداشتم و گوشیم را نگاهی کردم، چراغ بنفشش روشن بود، چراغ بنفش برای من یعنی فوران حسهای خوب، شب جمعه، نماز، دعا و بچه ای که در آغوشم آرام گرفته بود، و حس خوب چراغ بنفش... خواندم پیامش را، چراغ بنفش خاموش شد و دلم روشن

میگویم مگر نه اینکه همه چیز یک روزی عادی می شود؟ پس چرا من هنوز با دیدن چراغ بنفش قند در دلم آب می شود؟ چرا قلبم تاپ تاپ می زند و چرا چراغ بنفش برایم عادی نمی شود؟ اصلا همه از اینکه دوستانشان به یادشان باشند اینقدر خوشحال می شوند؟