ذکر یا کریم...

دم دمای صبح جمعه ست، آخرین جمعه ی سال نود و چهار...

با خوابالودگی نمازم را می خوانم و چادرم را روی فرشکم رها می کنم، خودم را به تخت می رسانم، از خستگی روی پاهایم بند نیستم، روزهای آخر سال است و فشار کاری زیاد، خواهر به پشتوانه ی کمک من سفارش قبول کرده و هیچ جایی برای شانه خالی کردن نیست.

روی تخت که لم می دهم سعی می کنم برای آخرین صبح جمعه ذکر استغفار بگویم تا وقتی که خواب میهمان چشمانم شود، پتوی بهاره ام را روی خودم می کشم، به سختی از جایم بلند می شوم و پنجره ی اتاقم را کمی باز می کنم، پدر چفتش کرده و باز ترسم را نادیده گرفته، از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان در اتاقی که پنجره هایش کیپ تا کیپ بسته باشد خوابم نمی برد، به تخت بر میگردم و به پهلو دراز می کشم و خیره می شوم به پنجره، و به آبی هنوز تیره ی آسمان، و به پریدن پرنده ها از روی بام همسایه، آرام آرام دلم گرم خواب میشود که با صدایی آشنا از خواب می پرم. صدای عجیب پرنده هایی که هرگز دوستشان نداشتم، حالا برایم شده آهنگین ترین آهنگ دنیا... از جایم می پرم و خرامان خرامان به پشت پنجره ی اتاق می روم مبادا پرنده های خوشبختی را از خانه م برانم. آرام می روم پشت پنجره ی اتاق و نگاهشان می کنم، دو پرنده که با فاصله ی کمی پشت شیشه ی اتاقم نشسته اند، لبخندی عمیق روی لبم می نشانند.

دلم می خواهد ازشان خواهش کنم که مثل هرسال کنار پنجره م خانه ی عشقش را بنا کنند و مرا شریک برکت به دنیا آمدن بچه هایشان کنند. یکی می پرد و آن یکی همچنان نشسته، صدایش می کنم یا کریم؟!

و یک لحظه از ادای نامش خشکم می زند، باور کنید 25 سال و یک ماه و چند روز از عمرم گذشته اما من هرگز به نام این پرنده ها دقت نکرده بودم. با خودم آرام تکرار می کنم، یا کریم و یا کریم و یا کریم، مرا ببخش که دوستت نداشتم، ببخش که به نامت بی توجه بودم و مرا ببخشید که از کنار پنجره ام می راندمتان و شما باز هربار بی منت به مهمانی خانه ام می آمدید. 

حتی اسمت هم ذکر است، حتی اسمت هم یاد خداست، درست مثل اسم او... حتی یادت هم... یاکریم... یا کریم...یاکریم...

و ذکر امروز من زمزمه ی نام شماست.

#یا کریم #یا محمد