کمی از پسر و خودم

نمی‌دونم چجوری باید اوضاع رو بهتر کنم ولی همش ازش ناراحت میشم و همش ازم ناراحت میشه… هیچ‌وقت اینطوری نبوده، به خیال خودم خیلی دارم تلاش می‌کنم برای بهتر کردن شرایط ولی اثری از بهبود اوضاع نمی‌بینم. 

تا وقتی طرف مقابل فقط دوست‌پسره! خیلی جریان فرق داره… احتمالا وقتی قراره برید زیر یه سقف به رفتارهای هم دقیق‌تر میشید و این میشه که ماجراهای جدیدی که هیچ‌وقت خبری ازشون نبوده سر و کله‌شون پیدا میشه

اینم بگم که ما اصلا داد و فریاد نداریم، پسر خیلی آرومه و منم بخوام با صدای بلند حرف بزنم چون اون آروم جواب میده زود بحث آروم میشه و نهایتا فقط یه ناراحتی میمونه

مشاورم میگه حق دارم که حالم بد باشه، چون قرار بوده الان درست وسط روزای شادم باشم و دیگه از یه مرحله عبور کرده باشم، اما اتفاقی که افتاده این بوده که وسط یه ماجرای بد و ناراحت‌کننده‌م و از اون بدتر بلاتکلیفی هم خیلی شیک بغلم کرده…

قرار بود برای کارم یه تصمیمی بگیرم که نمی‌دونم چرا نمی‌گیرم، اهمال‌کاریه؟ اصلا چرا دارم هی به تعویق میندازمش؟ شاید این کارو بکنم حداقل حالم بهتر شه، احساس می‌کنم چیزی که حالم رو خوب می‌کنه اینه که فکر کنم دارم رو به جلو حرکت می‌کنم و برای من که کارم رو دوست دارم بزرگترین تغییر میتونه همین باشه دیگه، نه؟

دیشب که بی‌خواب شده بودم اسم دکتر مسعود رو سرچ کردم و دیدم به، نزدیکای مطبش بودم هفته‌ی پیش… از اتفاقای عجیب و جالب این روزا بود که خواستم بنویسم یادم بمونه(همون دکتری که قبلا وبلاگ داشت و الان بعید میدونم بنویسه)

امشب چند ساعت تو حیاط با صفای خونه‌ی چوپان نشستیم و چای و قهوه و شیرینی خوردیم، جاتون خالی این قسمت امروز تنها قسمت خوبش بود. الان که این رو نوشتم یادم افتاد صبح که بیدار شدم رفتیم هلیم خوردیم و اینم کلی چسبیده بود:)