خونواده

من از اونام که خیلی دغدغه‌ی خونواده دارم، اصلا همینم باعث میشد با پسر درگیر شم همین که خیلی خیلی خیلی زمان برای خونواده‌ش میذاره… و منم تا حدودی همینطورم(نه به حد و اندازه‌ی پسر، از دید من اون خیلی بیشتر از حد ظرفیتش مسئولیت خونواده رو به عهده گرفته!) نگرانی همیشه‌م این بود که چه وقتی برای هم داریم پس؟ ساعت کاری هر دو مون که طولانیه و بقیه‌ش هم که خونواده… خودمون چی میشیم؟

الان که این پست رو می‌نویسن تهرانیم و منتظریم که مامان عمل شه… همش یاد اون روزی‌ام که عمل داشت و عملش طولانی شده بود و چقدررر ترسیده بودم… پسر مدام با پیام‌هاش دلداریم میداد و همراهیم می‌کرد، با اینکه اصلا آدم معتقدی نیست برام چند تا آیه نوشته بود که اینا رو بخون و گفته بود قبل عملش مامانش بهش گفته بود بخونه… شب اومد و برام یه باکس گل آورد با گل‌های صورتی و بنفش:)

دلم برای روزای معمولی زندگی تنگ شده، همون روزا که پسر هی پیام میداد برنامه‌ت چیه؟ ساعت چند ببینمت؟ کدوم ور بریم؟ و چند ساعت بعدش میدیدیم لاهیجانیم، رسیدیم حوالی ماسوله و یا کنار ساحل نشستیم و چای می‌خوریم… 

کاش برگردن روزای معمولی‌مون… حتی اگه قرار نیست روزای خوب بیان