قزوین باید تا همیشه شهر خاطره‌های خوبمون می‌موند…

چه روزای عجیبی رو از سر می‌گذرونیم ما آدما… 

حدود ۱۸ روزه که منتظریم به هوش بیاد و اما انگار قرار نیست این اتفاق بیفته، چه مرگ‌های عجیبی، چند وقته همش تو ذهنمه که نکنه برم سفر و بمیرم، خونواده‌م چه گناهی دارن آخه؟ 

دلم بیشتر از هر وقت دیگه‌ای به حال پسر می‌سوزه، هیچ‌وقت تصور نمی‌کردم به این زودیا اینقدر خسته و غمگین ببینمش… فکر نمی‌کردم پشت چراغ قرمزی که خیلی سال پیش با فاطمه ازش گذشته بودیم و برای بابالنگ‌دراز ازش نوشته بودم دوتایی گریه کنیم. گریه‌ی من البته صادقانه برای پدرش نیست، گرچه دوست داشتم که باشه وقتی وارد خونواده‌شون میشم اما گریه‌م برای رفتنش نبود، برای دردی بود که باز چند قدم مونده به تجربه‌ی خوشایند و جدیدی برام اتفاق افتاده بود. گریه‌م برای این بود که پسر جلوی در اتاق آی‌سی‌یو با نگاه مظلوم وایساده بود و میگفت بابا بلند شو آخه قرار بود بریم خواستگاری عروست… 

گریه‌م برای همه‌ی لحظه‌های غمگینی بود که جای روزای خوشم تجربه کردم، گریه‌م برای این بود که بعد از کلی تلاش و پول جمع کردن و رفتن به قطر هنوز برنگشته خبر مرگ عمه‌ی ۵۰ ساله‌م رسید. الان که اینا رو می‌نویسم اشکام گوله گوله میریزه اما آرومم… نمیشه با تقدیر جنگید و من هم زندگی خوبی داشتم اما زندگی شاد؟ نه… ابدا زندگی شادی نداشتم. خدا رو چه دیدی شاید یه روزی هم نوبت شادی‌های من شد…