سی و دو سال ناقابل:)

سی و یک سالگی قرار بود سال سفرهای بیشتر باشه، سال بیخیالی باشه و آخرش هم سال تصمیم‌های بزرگ… اما نبود اونطوری که باید، راضی‌ام از خودم با شرایطی که بود و تو روزای سختی که تصمیم گرفتن برای سفر حتی چند ساعته هم برام سخت بود(بنا به دلایل شخصی) اما چند باری این‌ور و اون‌ور رفتم، مشهد و تهران و زنجان و یه سفر خارجی… اما درست بعد آخرین سفرم عمه‌ی عزیز دلم خیلی ناگهانی فرصت زندگیش تموم شد، به همین راحتی… با خودم فکر می‌کنم همش بیست سال بیشتر از من زندگی کرده بود و هی دوباره قلبم تیر میکشه، از تصور اینکه دیگه نمی‌بینمش هر روز و هر شب اشک تو چشام جمع میشه، اون باید می‌بود من امسال بهش قول داده بودم آخه… ای خدا ای خدا…

دیگه انتظار خاصی از تولد امسالم نداشتم، باز دوباره روزگار سر ناسازگاری گذاشته بود و به هر زحمت و سختی که بود تونستیم با خونواده ۶ نفریمون بریم ناهار بیرون، روز خوبی بود، کوتاه و خیلی مختصر، جز یکی دو تا عکس عجله‌ای به روال هر سال عکس نگرفتم، شمع فوت نکردم و … همینه دیگه زندگی:) همین که تلاش کنی حالت خوب باشه حتی اگه همه دنیا نخوان که خوب باشی

* اما چند روز قبل تولدم یه بسته برام رسید و دلم رو روشن کرد، دخترک سید مهربونم قبل عملش برام چند خط مهربانانه نوشته بود و یه هدیه زیبا فرستاده بود. نوشته‌ رو که خوندم شروع کردم به گریه کردن، از خوشحالی بود یا چی نمی‌دونم اما اینکه کسی درکم کنه خیلی تحت تاثیر قرارم میده این روزا… همین الانم که می‌نویسم اشکام سرازیر شدن:) عجیبه‌ چون هیچ‌وقت اینجوری نبودم. 

*همیشه تو بدترین اتفاقا هم نگاه کنی یه اتفاقای خوبی هم میفته، مثلا با همه مختصر و مفید بودن تولدم اما هدیه‌های امسال از هر سال جالب‌تر و بهتر بودن، فکر کنم کم‌کم باید سوت پایان دوران مجردی رو بزنم و تو اوج خداحافظی کنم:) 

( که یادم بمونه عجیب‌ترین هدیه رو از یه دوست قدیمی گرفتم، یه دسته‌ نرگس، بزرگترین گلی بود که تو زندگیم هدیه گرفتم)