پسر رو تنها فرستادیم عروسی

زندگی خیلی سخت شده، دلیلی نداره اینجا از مشکلات بنویسم ولی می‌خوام در این حد اینجا ثبت شه که چه روزای سختیه...

هوا گرمه، هر بار که برق میره من یاد روزای اول ارتباطم با پسر میفتم... اولین باری که جدی با هم صحبت کردیم برق خونه‌مون قطع بود، یادمه بهم گفته بود درباره بی‌برقی هم با هیجان حرف میزنم:دی 

دیروز با نارضایتی تمام از همراه نبودن من، بالاخره رفت عروسی و بهش گفتم برام تعریف کنه، از اونجایی که آدما چیزایی که براشون جالبه رو تعریف می‌کنن خب می‌تونست بهم نشون بده اون به چیا دقت کرده... 

چیزایی که براش جالب بود اینها بود: صندلی های سالن، تعداد کم مهمون‌ها، ماشین عروس، خستگی چهره‌ی عروس و‌ داماد، میز باری که چیده بودن و در نهایت شام... تاکید داشت خیلی شام سفارش داده بودن و مهمونا انگار نیومده باشن چون کلی غذا دست نخورده موند:دی

در آخر وی اعلام کرد عروسی چیه وقتی همه این همه خسته میشن، آدم باید بهش خوش بگذره و وقتی آدمای غریبه و دور بیان تو جشن آدم معذبه و عروسی هرچی خلوت‌تر و نزدیک‌تر بهتر:-“ 

بنده هم طبق معمول زبون به دهن گرفتم و نظری ندادم، چون پیش‌فرض ذهنیم اینه از حرفایی که میزنم استفاده می‌شه:دی

یا حتی میفهمم خیلی وقتا یه چیزی میگه که ببینه من چی میگم، وقتی جوابم قطعی نیست بهتره سکوت کنم دیگه... اگه ۳سال پیش بود بهش میگفتم عروسی چیه؟ خرج بیخودی و فلان و فلان... 

حالا که خانوم شدم سعی می‌کنم واکنشام آنی نباشه:دی