گفت نا خواسته ست که برای تو خیلی دعا می کنم مگی... همیشه تو ذهنمی نور چشمم

عمه م سر سجاده نشسته بود و دعا می کرد، عمه ی طفلک سیاه پوشم... 

داشتم کتابمو می خوندم که زمزمه ی یا زهرای مرضیه رو شنیدم و اشکم ریخت، من هیچ وقت اینجوری از ته دل کسی رو صدا نکردم تو دعاهام، هیچ وقت... شاید دلیلش همینه که هیچ وقت صدام جوری که باید شنیده نشد.

صدام می کنه نور چشم، بهش گفتم عمه جون خیلی دعام می کنی؟ گفت خیلی، خیلی نور چشمم... فقط می ترسم دعام برای تو هم نفرین باشه

بوسیدمش، گفتم دلیل زنده بودنمه دعاهاتون، دعای شما، مامان و بابام ،من و غمام خیلی وقت پیش باید می مردیم... ولی هنوز زنده ایم

نپرسید چرا؟ فقط گفت حیفه تو غم داشته باشی، تو خیلی حیفی

 من خیلی بچه بودم که اون اتفاق تو زندگیم افتاد و فکر می کنم هیچ وقت سایه ش از شر زندگیم کم نشد، فراموشی خیلی خوبه، برای چنین وقت هایی خیلی خوبه ،من دردامو خوب یادم می مونه... من لحظه لحظه ی غصه خوردنا و له شدنم رو یادمه، خیلی هم خوب یادمه

هر روز که از عمرم کم میشه بیشتر میفهمم که این دنیا، دنیای رنج و عذاب منه، چرا فراموش نمی شن اتفاقها؟ خدایا هیچ راهی برای برگشتن به سالهای پیش نذاشتی؟ هیچ امکانی برای بنده ی ضعیف، رنجور و نادمت نیست؟

اونا که هیچی یعنی می خوای بگی حتی کمک نمی کنی که دردامو فراموش کنم، نه؟