بابا خیلی تلاش کرد شرکت اینجا رو سرپا نگه داره، اما نشد و انحال شرکت باعث شد برشون گردونن تهران، این دو سه ساله چندین خونواده از تهران اومده بودن اینجا و همگی هم راضی بودن. 

همش چرته که میگن برید شهرستان، خودشون نمی خوان و خودشون نمیذارن... اینجا هیچ کاری نیست. امروز رفته و اسبابش رو جمع و جور کرده، خیلی دردناک و سخته ترک شغل، ولی ما مدام میگیم از این تغییر خوشحالیم و اینجوری خودشم کمتر حس بدی داره. احتمالا با همین شرکت کار کنه در سمت دیگه ای و متاسفانه در شهر دیگه ای

اون زمانا که می خواست بره کاله و نرفت، من چه خوشحال بودم و کلا همیشه ی خدا از کاله حس بدی می گرفتم، میگم شاید خیر بود که بره و اشتباه کردیم. آمل خیلی از ما دور بود، باید می رفتیم تو شهری زندگی می کردیم که از نظر فرهنگی و امکانات با شهر خودمون تفاوت داشت و خب این تصمیم رو سخت تر می کرد. حالا که گذشته، فقط خواستم بگم برامون دعا کنید. برای آرامش بابا نه حقوقش و ... 

و اومدم بگم انگار داره میره تهران و نمی تونم بگم چقدر غصه داره از این اتفاق، حتی با بالا رفتن حقوقش هم حاضر نبود بره تهران و حالا به نوعی دارن مجبورش می کنن به این کار... چندین سال مسیر رشت به تهران رو هر روز طی کرد که شبا خونه ی خودش باشه، تو شهر خودش باشه. حالا دیگه هیچ کار و هیچ جایگاهی تو این شهر لعنتی مرگ گرفته نداره... 

+ دلم می خواست واسه بابالنگ دراز از این جریانات بگم، ولی واقعا توان نوشتن براش رو ندارم. نمی دونم چم شده و نمی دونم چرا همه چیز تغییر کرده... 

+ دلم می خواست شهریور ماه خیلی خوبی باشه برام، ولی انگار کور خوندم(!) انگار خیلی خل وضع و خوشبین بودم.