حتما خدا این دور و اطرافه...

از وقتی چشمامو باز کردم دارم به دلایل بد حالیم فکر می کنم، هیچ کدوم منطقی نیستن، ولی من تمایلم به نشستن و گریه کردن به سمت بی نهایت میل می کنه... 

هیچ کس نمی تونه بفهمه من چقدر از گریه متنفرم، هیچ کس باورش نمی شه از تصور نشستن و گریه کردن کسی چقدر حالم به هم می خوره

یهو اتفاقات گذشته، حال، خاطرات اون روزای گند زندگیم برام زنده شده، از خودم متنفرم که اینقدر فرق دارم با همه، از خودم متنفرم که نمی تونم کسی رو زیاد دوست داشته باشم، وقتی حالم بده باهاش برم بیرون، قدم بزنم، تا اون سر دنیا قدم بزنیم. یا دلم می خواست کسی رو می داشتم که براش مهم باشه چرا انقدر حالم بده و کسی که بتونه خوبم کنه(منظورم شما دوستای نازنین و خانواده نیست، درک کنید منظورم چیه) 

انرژی صحبت کردن و چت کردن ندارم، دلم می خواد اونقدر تنها باشم تا خوب شم، می دونم آدم بدی بودم، ولی واقعا نه اونقدری که خدا هیچ رقمه صدام رو نشنوه... دعاهای شما خوبه، خیلی، ولی امیدی ندارم وقتی اسمم میاد خدا بشنوه، دو تا ارایه ی مهم دارم این هفته و هیچ کاری براشون نکردم... 

+ اونقدر گریه کردم که چشام خونالود و زشت تر از همیشه ش شده، دماغم گنده تر از همیشه و پوستمم قرمز و حساس به اشک...

+ کامنتاتون حالمو خوب می کنه، عجیبه، ولی واقعا خوبم می کنه...

+ وقتی فکر می کنم خدا همین دور و اطرافه و حالم اینه، بیشتر از زندگی نا امید میشم