کنسرت چارتار!

بالاخره می رسیم به شب پنج شنبه بعد از کلی استرس و نگرانی ! که رفتیم به سمت برج میلاد ... قرار بود اگر شد یکی از دوستان رو از دور ببینیم و سلام و علیکی بکنیم . هردو با خانواده ها بودیم و موقعیتی بیش از این نداشتیم . اول کنسرت که نشستیم و یه کم با خواهرم با چهره های گریه کرده!!! سلفی گرفتیم که موجوده عکسها ... (یکی از اقوام زنگ زده بودن و گفته بودن نیم ساعت پیش دوباره یه تعداد مردن!پرسیدیم از همون حادثه ی صبح؟گفتن نع دوباره یه چیزی پیش اومده!!! رسما منتظر مرگ دیگرانیم ما نه؟!) دیگه اینکه تا با پدرم تماس گرفتیم و فهمیدیم کذب بوده جون به لب شدیم. خب می دونستم ما این ور سالنیم و مترسک سرخ پوش اون طرف سالن نشسته . همون اوایل خودمو خم کردم به سمتی که نشسته بودن و در لحظه یافت می کردمشون! هاها ... کاملا مشهود بودن از نقطه ای که ما نشسته بودیم!!! حس خیلی خیلییی عجیبی بود که یکی از دوستای وبلاگیت تو سالن حضور داشته باشه ، تو یک روز و یک ساعت و اون هم کاملا اتفاقی!!! (من نوشته بودم میرم کنسرت و ایشونم از همینجا مطلع شدن و یهو قرار شد اگه ممکن بود ببینیم همو) خلاصه که کنسرت عااالی بود. ولی باور می کنید هیجانش کمتر از کنسرت رشتشون بود ؟ آرمان گرشاسبی اینجا رقاص تر بود !!:دی و آیین و آرش هم رو صحنه بودن تو کنسرت رشت که خب خیلییی حضورشون سن رو جذاب تر کرده بود. 

ولی صدا ، قابل مقایسه با سالن های رشت نبود و من بسیووور خرسند بودم از حضورم در اون فضا... 

و بعد کنسرت کاملا اتفاقی! دیدم مترسک جلومونه و بهشون خبر دادم و بالاخره سلام و علیک خیلی کوتاهی کردیم!بی صدا:دی و نشد حال و احوال شی رو هم بپرسم حتی !( شی خانم محترم آقای مترسک هستن!) 

تجربه ی خیلی هیجان انگیزی بود که یکی رو که منتظر نیستی ببینی و جالبناک بود این ملاقات وبلاگی ... مترسک یک موجود به آرومی وبلاگش بود ، به همون آرومی که تو مزرعه می ایسته و کلاغا روش میشینن!!! خلاصه که ما علاوه بر دیدن همدیگه خانواده های همدیگه رو هم به صورت لایو دیدیم! :دی 

+ خیلی از دوستان برام شماره گذاشته بودن  که برای خانوم های خیلی محترم اس ام اس تشکر ارسال کردم . واقعا دوست داشتم ببینم دوستانمو منتها ممکن نبود . دوستی من رو به خونشون دعوت کرده بودن که یک شب تا صبح مهمونشون باشم و گویا از من ناراحت شدن با نرفتنم ... ولی واقعا شرایط پیچیده بود . و اینکه خوشحال باشید که من رو ندیدید. چون از 10 ساعت حضورم 8ساعتش گریان بودم ... دیدن مگهان تمام لطفش به شیطنت و خندان بودنشه ... همین . 

+ ترجیح میدم تو شهر خودم پذیرای شما باشم ، چرا که اگر بیام تهران و بخوام ملاقات با دوستام داشته باشم مگه چقدر زمان دارم ؟ هرچقدر زمانم کمه ، تعدد دوستان مهربانم زیاده. واقعا باورم نمیشه که هنوز به یک سال نرسیده عمر وبلاگ مگهان و این همه محبت نثارش می کنید شما جان ها ... :) دوستتون دارم با تمام قلبم ...