هرچی که خوبه موندگار نیست ، حتی راحت نوشتن تو این وبلاگ هم موندگار نبود.

مثلا الان دوس دارم از مسایل خیلی خصوصیم حرف بزنم و یکی بشینه گوش کنه بگه که من باید چه کار کنم دقیقا ؟! 

ولی خب کسی نیست، تقریبا می تونم بگم همه ی آدما همشون قضاوت می کنن ، خب منم مجبورم تنها بشینم و تنهای تنها فکر کنم . در نتیجه باز دوباره ساکتم امروز ... ! و من وقتی تنها فکر می کنم ، فکر درد می گیرم . 

دلم گرفته / عیبه بهش بگم که از نگاهش خوشم نیومد / زشته که بفهمه چقدر توجهش برام مهمه / برام عاره که بدونه از چی ناراحتم ... 

حالم خوبه ها ، نیشم بازه و همه چیز میزونه ، فقط دلم حرف زدن می خواد ... 

+ اینکه آدما حس می کنن من با آقایون زیادی در ارتباطم غصه دارم می کنه . چون اینطور نیست ... و واقعا غصه دارم می کنه. نیاید بگید ارتباط سالم با آقایون بد نیست. میدونم. فقط حرفم اینه که اینطور نیست که فکر می کنن دوستان ! و اگه تو کل گوشی من بگردی هیچ چیز خاصی پیدا نمی کنی ... جز یه چیز یواشکی که برای خودمه و به کسی هم مربوط نیست :(