شکاک!

همیشه فکر می کردم از این مدل زنا میشم که سال به سال به گوشی شوهرشون دست نمی زنن و اصلا براشون مهم نیست توش چی هست و نیست ... 

یه کم که بزرگ تر شدم و به قولی پا به سن گذاشتم دیدم نه ، برام مهمه اتفاقا خیلی هم مهمه!!! 

حتی می تونم اینجا اعلام کنم با وجود اینکه دوست پسری ندارم ولی به عالم و آدم شک دارم . هر پیشنهادی از هر طرفی بابت آشنایی بهم بشه رو بد تلقی می کنم ، ته تهش حسم به طرف منفی میشه ... بعد فکر می کنم اصلا این آدم از چی من باید خوشش بیاد؟ بعد کم کم به عقلش شک می کنم که ازم خوشش اومده و نهایتا جوابش رو نمی دم و اگه ادامه بده بلاکش می کنم. البته ایشون به من توهین کرد و گفت بسیار زیاد مغروری و بی حوصله !!! که اگه نبودی وقتی میدیدی من برات می مردم (چجوری باید بفهمم برام می میره کسی؟!) قطعا حاضر بودی برای شنیدن حرفام بیای بیرون ... هم کلاسی های دیگه م پر روش کردن . فک می کنه چون خوش تیپ و خوش قیافه ست در نظر دیگران منم بنده ش میشم!

بلاک شد ایشون... در نهایت به این نتیجه رسید که من بی اف دارم و روم نشده بگم !!! عجببب............