خوشبختی در می زند.

دیروز بعد برگشتن از دانشگاه فک کردم دلم می خواد کنار دوستی باشم . ولی نمی دونستم کی می تونه در لحظه خودشو بهم برسونه. با نا امیدی به چوپان اس ام اس دادم و در کمال ناباوری ده دقیقه بعدش همدیگرو دیدیم و صبحونه مون رو با هم خوردیم . 

دلم توت فرنگی می خواست گفت فردا که جمعه باشه میام می برمت اطراف رشت توت فرنگی خوب محلی می خریم. گفتم بی خیال وسط امتحانا... امروز باز از وقتی چشم باز کردم هوس توت فرنگی کرده بودم. تنها بودم امروز... 

درس داشتم ، ولی دیدم حالم خوش نیست شروع کردم به مرتب کردن اتاقم... تختم رو کشیدم کنار ، هرجایی که خاک بود رو پاک کردم. جارو کشیدم و در نهایت تی کشیدم. رو تختی کوچولوی بژم رو روی تختم کشیدم . حوله م رو گرفتم دستم که برم حموم و خاک تنمم گرفته شه و ذهنم باز شه. 

درست دم اذون بود... گوشی مامانم خونه جامونده که اذون خیلی خوشگلی هم میگه و کاملا مدرن و باب طبع من ... رسید به واژه ی محمد که اشک از چشام سرازیر شد . نشستم رو مبل و یک آه بلند از ته قلبم کشیدم . 

صلوات آرومم می کنه... ذکر گفتم . دیدم زنگمون رو می زنن ... عمه م ... عمه ی عزیزم ، بدون اینکه بدونه که من چقدر هوس توت فرنگی داشتم یه ظرف پر از توت فرنگی قرمز شسته دست چین شده از باغ خودشون برام آورد. یعنی داد که شوهر عمه ی جانم برام بیاره ... انگار همه چیز دست به دست هم داد که من نرم حموم که باشم و این همه مهربونی خدا و کاینات رو ببینم . 

دلم بغل نرم عمه م رو خواست یهو ... 

همون عمه ای که همه ی اخلاق های بدم به اون رفته ... همون که عین من همیشه می خنده ... همون که با تمام تفاوت هامون می میرم براش :)... 

+ خدایا من رو ببخش ... ولی هرگز مثل خیلی ها صدای اذان رو دوست ندارم. یکی دو مورد خاص هست که می تونم گوش کنم ... و آزارم نمیده . 

+ توت های حموم کرده ی قرمز ، بهم ثابت کردن که از حال بد من تا حال خوبم فقط چند لحظه فاصله ست . فقط چند لحظه ... 

+ نتونستم عکس رو تو وبلاگ بذارم . آدرسش رو میذارم تا ببینید عشق های من رو

http://s3.picofile.com/file/8193350342/PicsArt_1434126655162.jpg