تو چقدر بایدی ...

مثل همیشه پر هیاهو برایش از ماجرای امروزت می گویی و مثل همیشه یک گوشه کز کرده و با نگاه غم دار که تناسبی با صورت خیلی سفیدش ندارد ، به قول خودش به تماشای زیبایی تو نشسته . وسط صحبت های تند و تندم یک باره بر میگردم و انگار چیز مهمی یادم افتاده باشد ، چند ثانیه سکوت می کنم و یک نگاه به صورتش و با بی تفاوتی می پرسم " گفتی کی میری تهران ؟ "

انگار یک غم بزرگی از روی دوشش برداشته باشم یک لبخند آرام خاص خودش روی لب های خیلی دوست داشتنیش می نشیند و آرام زمزمه می کند که " شاید هیچ وقت! "

و تو سعی می کنی آرام و بی تفاوت خوشحالیت را از موجود سفید دوست داشتنیت پنهان کنی و نگاهت را از چشم های مغمومش بدزدی و با بی خیالی شانه ای تکان می دهی و با یک جمله دیالوگ را پایان .

"من میگم حتماً خیرت این بوده که نری ! "

و نگاه گرمش به تو که ادامه دار و کشدار می شود و دوباره حس امنیت ، آرامش به زندگیت بر می گردد .
× سری داستان های مگهانانه