دقیقا اتفاقی که نمی‌خواستم افتاده... اما هنوز فرمون دستمه:-“

همیشه دوس داشتم اگر احیانا رابطه‌ای به قصد ازدواج شکل میگیره اینجوری پیش نره، دوس داشتم ازم بپرسه اصلا نظرم در مورد ازدواج چیه؟ بشینیم صحبت کنیم و بعد ادامه پیدا کنه... 

اما تو رابطه‌ی ما همه چی یه کم در هم شد، مطمئنم خودم قصدم آشنایی برای ازدواج نبود و حدس می‌زنم اونم اصلا در فکر تاهل نبود. بگذریم که همون شروع رابطه‌مون من گفته بودم برنامه‌ای برای ازدواج ندارم و اون گفته بود مگه میشه آدم تا ابد تنها بمونه اونم بدون دلیل موجه؟ اگر دلیلی داره که خب هیچی اگر نه که چرا مجرد بمونی؟!

چند وقت پیش که حرف از ماشین شده بود و عرض کردم خدمتتون بالاخره به جاهای مثبتی رسید، ولی مشخصه که کسی برای دوستی ساده انتظار داشتن ماشین از طرفش نداره! وقتی بهش فکر کردم ناراحت شدم که بیگدار به آب زدم. انگار خودم دستی دستی گفته باشم موافق ازدواجم و دارم تلاش می‌کنم موانع رو بردارم و خواسته‌هامو بیان‌ می‌کنم تا مهیا بشه.

البته قبل از اون یکبار هم خیلی رسمی رفتیم جایی نشستیم و از مشکلاتمون حرف زدیم و خواسته‌هامون... با خودش یه سر رسید آورده بود که من مدام چشمم بهش بود و منتظر بودم بازش کنه و یه سری نکته رو از توش بخونه اما کلا توش ۳ ۴ کلمه کلیدی نوشته بود و همین و همین!

اون روز بهم گفت می‌دونم که می‌دونی نمیشه از یکی با شغل من انتظار زیادی داشت و می‌دونم تو هم نداری. 

بهم گفت من می‌تونم یه خونه و ماشین معمولی برای آرامش بیشتر هر دومون فراهم کنم، اما قولی بیشتر از این نمی‌تونم بدم. با توجه به کار فعلیم همه‌ی توانم در همین حده، بهم گفت تلاش می‌کنه کارش‌ رو ارتقا بده و درآمدش رو هم... 

اونجا همش تو ذهنم بود ازش بپرسم درآمدش چقدره، ولی نتونستم این کارو بکنم، هیچ‌وقت روم نشده درباره‌ی دارایی‌های‌ کسی سوالی بپرسم، حتی اگه اون شخص خواهرم باشه

... 

‌