جو انتخاباتى امروز

داشتن درباره انتخابات حرف مى زدن و من در سکوت به آدمهاى دور و برم دقت مى کردم... 

ع. همون کسى که رفته بود یه بسته ورق آ چهار یا به قول خودش آچار! از دفتر اساتید برداشته بود و میگفت این ورق حق ماست داشت از دزد بودن سران مملکت حرف مىزد، همون وقتی که ورق ها رو با خودش اورده بود تو دفتر و گفته بود حق ماست بهش گفته بودم گیریم که حق مست، قبول

ولى حق همه ى دانشجوهاست نه حق من و توى نوعى! گفته بود چقد سخت میگیرى، این ارزشش نهایتا ٢٠ تومنه، ملت دارن میلیونی و میلیاردی میدزدن، می تونی صداتو به اونجاها برسون... 

اون استادى که همیشه بیشتر از ٤٥ از کلاسش به خاطره گویى میگذشت و آخر ترم اسم کتاب میگفت و امتحان رو از کتاب میگرفت داشت با افتخار از حامىِ فلانى بودنش میگفت. استادى که حاضر نبود یک بار کتاب دستش بگیره و حداقل ٤ تا نمودار رسم کنه و یا حتی یک بار حتى یک بار یه مساله ى تصمیم گیرى حل کنه... 

من ساکت بودم، چون مى ترسیدم یکى اون ور اتاق نشسته باشه و به من نگاه کنه و بهم بخنده که منم یکى عین اونام، که دروغ میگم، که دزدى مى کنم...

+ یه چیزى بهم ثابت شده، اونم اینه که اصلاح طلبها رفتارشون بی اندازه با اصولگراها فرق داره... واقعا گرایش سیاسی اونقدر در شخصیت ما اثر داره؟!