بلاگرها...

گفت درباره ی وبلاگ نویسا بگم؟ ناراحت نشیا، اقلا وبلاگ تو خدا شاهده از اون دسته نیست. می دونی که من صادقم، اگر وبلاگ تو هم از اون دست وبلاگها بود بهت می گفتم.

گفتم بگو...

گفت بلاگرا از کمبوداشون می نویسن، یعنی خیلی واضح نشون میدن که چه چیزهای کوچیکی براشون ارزشه و عقده هاشون رو توی نوشته ها به راحتی میشه دید. چیزهایی که نداشتن و حالا دارن...

من مخالفت کرده بودم، خیلی شدید مخالفت کرده بودم و حالا بعد ماه ها فهمیدم خیلی درسته، خیلی راسته اصلا و خیلی حرفش حق بوده و من بیجا کردم که مخالفت کردم. حقیقتا من با کمبودهای آدما مشکلی ندارم و نمیگم چرا فلان چیز رو نوشت؟ چون پرواضحه که اون طرف شرایط زندگی من رو نداشته و حق داشته کمبود حس کنه، چه بسا که منم جای اون بودم همینطور بود اوضاعم...

+ واضح تر: وقتی آدما سالهاست چیزی رو دارن ازش نمی نویسن، برای مثال نمی نویسن مامانم پشت ماشین دنده اتوماتش نشسته بود، چون اصلا دنده اتومات بودن اون ماشین براشون یک ویژگی و یک چیز جدید و جالب نمیاد که بخوان بیانش کنن.  میگم باهاشون مشکلی ندارم و هرکی هرجوری خواست می تونه بنویسه و میتونه زیرپوستی کمبودهاشو نشون مردم کنه و ... به ما چه

بی شک تو پست های منم همچو چیزهایی دیده شده، ولی نمی دونم کمبودهام تو چه زمینه ایه؟ مثلا می دونم مالی نیست، عاطفی نیست ولی خیلی چیزای دیگه می تونه باشه... باید یه روزی وقت کنم و به این جواب بدم! هرچه زودتر بهتر، شاید فردا باشم و پس فردا نه... :)

 آقای واو اومد، در زد و رفتم درو به روش باز کردم، نون داغ رو داد دستم... وقتی نون رو می داد گفت تصویر روزهای تلختون از جلوی چشمم دور نمیشه مگهان و چند قطره اشک از چشمهای سن دارش ریخت. سرمو  که پایین انداختم اومد و  از روی شال پشمیم سرم رو بوسید... گفت دنیا همینجوری نمی مونه مگی جان

گفتم بمونه، مگه چشه دنیا؟ بخدا قسم خوبه، ما راضی هستیم. خدا سایه تون رو از سرمون کم نکنه، شما برای ما ارزشید، گور بابای اتفاقای بد... 

گفت باید کلاس اخلاق بیایم پیشت، تو دختر خلف باباتی، شادی تو آخه دختر شاد! من خندیدم، گفتم نونا یخ کرد و درو بستم، گفتم باشید بابا میاد... رفته برای دوش صبحگاهی و گفت عافیتش باشه بهش بگو تا هر وقت بخواد منتظرش هستم. 

* آقای واو از نیک ترین و شریف ترین انسانهاییست که به عمرم دیدم، اصلا از شریف ترین هایی که دنیا به خودش دیده، حضورش در زندگی ما ثابت می کنه ما جایی خوبی کردیم و خدا جوابمون رو اینطوری داده، با بخشیدن این انسان نیک به زندگیمون... یادم نمیره خوبی های از ته قلبش رو، هیچ وقت یادم نمیره