زنى که زیاد کار مى کرد و کم مى خوابید و معناى عشق رو فراموش کرده بود.

 خوب و خوشم با خودم و اتفاقاى دور و برم، همین تنهایى بودنا و زمان نداشتن براى کسى... 

ترسناکه اما فعلا همینه که هست! یکى دو تا هدفم تعیین کردم که مثلا خیر سرم براشون تلاش کنم و تلاش براى اونها یعنى حداقل یک سال کار زیاد... :دى

 

فقط اومدم بگم من خیلى سال پیشا، خودمو زنى میدیدم که زیاد کار مى کنه...

بعد از خدا که پنهون نیست از خلق خدا چه پنهون، آرزو مى کردم وابسته ى هیچ مردى نباشم و هر چیز در میارم از زور بازوى خودم باشه... حالا اینطور شده، من خیلى خیلى کم احساس تمایل به تاهل رو تو وجودم پیدا مى کنم. 

و از هیچ نظرى احساس نیاز به هیچ آقایى رو تو وجودم ندارم، حتى دیگه دیدن بچه هم جونمو میگیره(این شروع حس بدم به بچه دست خودم نبود، یه اتفاق دردناک باعث شد دیگه دلم بچه هم نخواد) 

خب حالا من شدم دخترى! در آستانه ى ٢٧ سالگى، بى هیچ حسى به هیچ مردى و باورم شده اینکه تنها طى کردنِ مسیر کم دردسر تره، یا اقلا خدا براى من اینطور خواسته که همه ى میلم رو اینقدر یکباره ازم گرفته...